Dat het de voorbije week echt terrasjesweer was, was duidelijk. Combineer dit bijvoorbeeld met wedstrijden met papieren bloemen op het strand en je kan van een zomers vakantiegevoel spreken. Zelfs de pluchen beer is hier duidelijk in die vakantiemodus… Maar de vakantie loop stilaan op haar einde. De gewone orde van de dag zal snel weer het nieuwe normaal zijn. De beer zal dan zijn zwemband weer inruilen voor een boekentas. Naar school, naar het werk, de gewone dingen van de dag… De batterijen zijn hopelijk opgeladen en als we met vreugde kunnen terugdenken aan de voorbije zomer, aan de beer met zijn zwemband, met een glimlach de dag instappen, dan kunnen we de zomer gewoon verlengen, toch? (kp)

Venster met een uitzicht… Neen, niet geknipt uit een vakantiebrochure. Al evenmin een exotisch eiland… Maar wel een wauw-gevoel. Vanuit een venster een andere wereld zien, dat laat ook gedachten verzetten. Hier zijn het ontspannende gedachtes, niets van het uitzicht roept zorgen op. En in een vakantie is dat goed. Het is vaak ook één van de weinige momenten in het jaar dat we aandachtig door het venster kijken… want het is nieuw, we hebben even de tijd, niets moet, moet, … Maar kijken we ook doorheen het jaar door het venster op aandachtige wijze? Allicht zullen we thuis niet zo een exotisch uitzicht hebben. Maar vaak is er genoeg te zien… die vogel op de stoep, de kat op wandel, de medemens die op weg is… Minder spectaculair dan dit venster. Maar minstens even uitnodigend om even stil te staan bij wat we zien… (kp)

Een kustgemeente, heeft meer dan strand alleen… En toch lijken hier wat elementen van het strand de weg verloren. Strandcabines zijn op een gekke manier gecombineerd tot een standbeeld. Recht, schreef, krom, ze doorstaan weer en wind… Je zou al snel een gemakkelijke conclusie kunnen trekken. Zee en storm gaan hand in hand. En zo zijn deze huisjes op een onbestemde hoop terechtgekomen en blijven ze als getuigen achter… Maar we moeten niet altijd alles met ratio afhandelen. Het zou ook eerder toevallig gewild kunnen ontstaan zijn. Een kunstenaar die even iets gek wilde doen. Onverwachte dingen met bekende onderdelen. Misschien kunnen we er van leren. Soms moeten we eens iets minder serieus zijn, misschien moet niet alles altijd netjes op een rijtje staan. Laat ons eens wat meer gekke dingen doen… (kp)

Ergens op een dijk in een klein stadje aan de kust… Een bankje om op te rusten en om van het zeezicht te genieten. Zou je weer droog verder kunnen wandelen? Het is wel origineel, zo aan de zee, ook de onderzee op de rustplaatsen te schilderen. Het zal in ieder geval de fantasie van de kinderen prikkelen. Is dit wat in de zee leeft? Is dit de werkelijkheid, of een weergave van de werkelijkheid? En zou je nat worden als je er op gaat zitten? Kennelijk niet, gezien het zitvlak al duidelijk wat rustende mensen ten dienste is geweest. Rusten, even je hoofd op een andere plek laten zijn… laat dit tafereel je inspireren om nieuwe fantasie tot leven te laten komen… (kp)

Ergens tegen de muur, daar liggen ze dan… geen boekentassen, daar loopt alleen nog een klassieke leraar mee rond, wel rugzakken, daar loopt de jeugd mee rond, die een schooljaar lang dienst gedaan hebben… Met boterhammen, een tablet, wie weet zelfs een boek aan wijsheid… En zo is er weer eeen cyclus die op het einde loopt, het schooljaar is geëindigd, een welverdiende pauze kondigt zich aan. Want het is goed om af en toe tijd te nemen om het geleerde te laten bezinken. Om te zien dat wat men gleeerd heeft, niet alleen nuttig kan zijn, maar ook bijdraagt aan een beter mens te zijn, voor je zelf, maar ook in de samenleving. Want kennis groeit met de dag, bijhouden wordt steeds moeilijker, maar stevig vasthouden wat je weet, het helpt! (kp)

Ergens in het straatbeeld, overdag een winkel, met voor de deur een grote spot. De spot is gericht op de etalage en eigenlijk nog dieper de winkel in. Een blik in de etalage leerde ons, er waren enkele influencers aan het werk, bezig met beelden te maken, op zoek naar het ideale plaatje. En daarvoor hadden ze extra licht nodig… Ook wij mensen zijn voortdurend op zoek naar het ideale plaatje, hoe moeilijk het soms te bereiken is – zijn we immers geen mensen? – hoe ver het soms ook afgelegen is van het dagelijkse leven. Ook wij kunnen licht gebruiken om het ideale plaatje helder te zien. Licht in de letterlijke zin, maar ook licht in figuurlijke zin. Lichten de woorden van Jezus, Zijn boodschap niet toe hoe we het ideale leven kunnen betrachten, bouwen aan Gods rijk? Jezus woorden, Gods boodschap als een extra licht in ons leven, al ooit bij stilgestaan?… (kp)

Een iconisch bedrijvencentrum, zo mag je Corda Campus wel noemen, een plek waar velen werken. Herwerkte gebouwen, maar ook nieuwe gebouwen, met schuine daken werden er jaren geleden bijgezet. En nu kreeg één van deze schuine daken een bijzondere invulling, een wijngaard! In het evangelie komt het beeld van de wijngaard meermaals voor. Als de hof van de druivelaars waar gewerkt moet worden. Als de druivenstokken waar Jezus de stok is en wij de ranken. Maar iedere keer klinkt het: er moet gewerkt worden. Op de campus zal men wel hard werken, maar ook in de figuurlijke wijngaard moet er gewerkt worden, het rijk Gods valt immers niet zo maar uit de lucht… Alleen als we ons inspannen, Jezus boodschap volgen, zal een mooie samenleving de beloning zijn… (kp)

Ergens in de stad, langs de weg trekken felgekleurde ballonnen de aandacht. Allicht om ook de aandacht te trekken op de winkels in die straat, want aparte kleuren trekken de aandacht. Ook die van ons, hun missie is dus geslaagd… Het is opvallend, de rest van de straat zal je geen streepje roze terugzien, neem de ballonnen weg, het wordt weer alledaags, zoals we gewoon zijn. Hoe vaak stappen we niet op routine door het leven? Hoe vaak moeten we echt iets uitzonderlijks – al dan niet in kleur – in onze ooghoeken krijgen om even blijven stil te staan in het leven, bij de medemens die we tegenkomen? Hoe vaak zijn er dingen die we moeten zien, maar niet zien, gewoon omdat ze niet roze genoeg zijn? (kp)

Ergens, midden op een stadsplein ligt ligt een elektrische step. Alsof hij het loodje heeft gelegd, met aan de onderkant nog het woordje “help” geschilderd. Alsof de maker het al door had, deze step zal achtergelaten worden… Het is een symbool voor deze tijd. Het is modern op elk gewenst moment van de dag te gebruiken wat je meent nodig te hebben. En als je er geen nut meer aan hebt, het gewoon ter plekke achter te laten. Dingen gebruiken, dat is de nieuwe kreet van de dag. Gebruiksgemak, geen ballast. Geen zorg om iets juist te stallen, wel laten vallen waar het valt. Waarom zouden we ons zorgen maken? We moeten ons wel degelijk zorgen maken! (kp)

Een deur, ergens een horeca zaak in een stad. De boodschap is duidelijk: “Gebruik geen microdoseringen als het over liefde gaat”… Het klinkt net als een voorschrift in een apotheek. Ook daar is de dosering van de werkzame stof een belangrijk gegeven. In de geneeskunde geldt de regel dat een dosering correct moet zijn, niet te weinig voor het effect, maar ook niet te veel voor mogelijke neveneffecten. Maar voor liefde, naastenliefde gelden andere regels. Kijk maar naar wat Jezus toonde in zijn leven. Hij had liefde in overvloed, beperkte zicht niet tot de door de wet voorgeschreven dosis. Ook Jezus was van oordeel, geen microdosering als het over liefde gaat… en wij? (kp)

Waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men… aanvullen is niet meer nodig. Deze foto spreekt boekdelen! Een getuige voor de vele andere kapellen die we her en der, groot en klein op onze weg kunnen vinden… We kennen een sterke traditie als het over Maria gaat. In de meimaand hebben we er bijzondere aandacht voor. Maria bedenken we met vele namen en eigenschappen: troost, blijdschap, Virga Jesse, maar naast die namen kijken we ook “op” naar haar, een krachtige vrouw, bescheiden op de achtergrond, maar zichtbaar voor wie hulp nodig heeft. Kunnen wij niet allemaal een voorbeeld aan Maria nemen? (kp)

Ergens op een grasveld, tussen kantoorgebouwen, waar vaak traagheid als een zonde gezien wordt, lijken deze vier grote slakken eensgezind op weg… Haast u langzaam, lijken ze te roepen. Een uitspraak die al ver teruggaat, tot in wat we de Griekse tijd van onze geschiedenis noemen. Het woordje haasten spoort ons aan om voort te doen, voor ons doel te gaan en resultaten te boeken. Is onze maatschappij vandaag daar net niet dat tikkeltje te hard op ingesteld? De toevoeging langzaam zegt niet dat we ter plaatse moeten blijven trappelen. Wel dat we behoedzaam moeten zijn, nadenken, rekening houden met de mensen rondom ons, zodat iedereen samen eensgezind op weg kan, dezelfde weg naar het rijk Gods. Zo wordt traagheid net een mooie eigenschap … (kp)