Ergens aan de kust, een hoog en rood gevaarte, meer dan zichtbaar. Daarbovenop een ronddraaiende radar, die nog verder kan kijken dan zichtbaar is. Info wordt verzameld, om schepen de weg te wijzen… Soms moeten we een voorbeeld nemen aan deze radartoren. Kijken en verder kijken, naar de mensen rondom ons. Maar ook kijken naar de weg die we moeten gaan. Jezus zegt dit weekend in het Evangelie: “Ik ben de weg.” Laten we onze interne radar op scherp zetten, om Jezus te volgen, maar ook om mensen de weg van Jezus te tonen… (kp)

Bomen gerefelecteerd in zonnepanelen. De boom is de werkelijkheid, maar de reflectie, waar de zon uiteraard een handje helpt, geeft energie een boost… Werkelijkheid en de schaduw van de werkelijkheid, filosofen knabbelen daar al eeuwen, zelfs al voor onze tijdrekening, op. Het gebeurt vaak dat je mensen ontmoet en naast het echte beeld, ook hartelijkheid voelt. Die slorpen we als een energierijke injectie op. We voelen ons goed bij mensen die warmte uitstralen. Er is echter één maar, warmte komt en gedijt in warmte. Stralen wij ook warmte en hartelijkheid uit?… (kp)

Duidelijk aangeplant, op een rijtje staan deze knotwilgen met hun takken klaar om te botten en het nieuwe groene leven te laten ontstaan… “Bomen zijn als mensen” zei ons moeder zaliger, terwijl ze er weer een extra stel in haar oliewerken verwerkte. Ze hebben karakter, zijn standvastig maar zeker niet verstard. Ze hebben soms te lijden onder de omstandigheden die de natuur hen presenteert, ze buigen mlisschien wel en groeien andere richtingen uit. Maar ze houden vol en hebben elk hun eigen uniek uitzicht, verweerd door het leven. En het gaat net zo met mensen, ook wij krijgen door het leven diverse omstandigheden gepresenteerd. Ook wij moeten soms buigen, maar we vinden steeds weer een weg, een weg om te groeien als mens… (kp)

Ergens in de natuur zagen we onlangs deze houten constructie. Het lijkt een gang, maar ook weer niet, want rechts zijn er openingen waar de zon speels licht door laat vallen… We kennen wel de uitspraak: “aan het einde van de tunnel is er licht”. Het licht staat dan symbool voor een goede afloop. Het licht verdrijft de duisternis, het licht staat voor goed nieuws. In de Paasnacht ontstaken we nieuw licht, de paaskaars die ons het komende jaar zal vergezellen, tegelijk met de boodschap: “Jezus leeft!” Is dag geen goed nieuws? En zo wordt duidelijk, als we een lange en moeilijke weg moeten gaan, dat Jezus er voor ons is. Niet op het einde van de weg, wel tijdens die weg. Net zoals het licht in deze gang, na elke balk letterlijk onze weg “verlichter” maakt… (kp)

Ergens langs de staat, de berm kleurt helemaal geel… het sombere staartaabeeld van voorheen wordt opeens kleurrijk, zelfs een beetje vrolijk, de stad krijgt een ander zicht… De Vasten is bijna ten einde, de Goede Week groeit stilaan naar haar hoogtepunt. Het sombere verhaal van Jezus die moest verdwijnen, want Hij pastte niet in het plaatje toendertijd. Vandaag moeten we misschien ook niet van die Jezus weten, omdat Hij niet in ons persoonlijk plaatje past. Want kritische vragen, die durfde Hij stellen. Aan de mensen rondom Hem, maar ook aan ons. En gelukkig maar, elk jaar bij Pasen, keert Jezus weer in ons midden, om blijvend vragen te stellen, maar ook om ons kracht te geven, om naar zijn voorbeeld te leven. Horen daar geen kleurrijke bloemen bij?… (kp)

Zo maar, ergens in de stad, een boodschap. Achter dat venster ben je blijkbaar op het goede spoor… Is dat niet waar we altijd een beetje naar op zoek zijn? Naar dat goede spoor? In de vastencampagne van dit jaar werd door Broederlijk Delen dat goede spoor vastgelegd op 25%, om een verandering voor 100 procent te bewerkstellingen. Maar misschien is die 25% voor ieder van ons wat moeilijker te bevatten… Ook Jezus helpt ons op het goede spoor. En daar ligt de lat misschien nog een tikkeltje hoger. Jezus spreekt niet in percentages, wel in volle overgave. Nog moeilijker? Allicht wel… maar als we nu eens beginnen met die 25%, langzaam maar zeker eentje per keer… (kp)

Ergens, zichtbaar vanuit het straatbeeld, binnenkijkend in een winkel. De nieuwe collectie is uitgestald, eentje met een inspirerende spreuk: “create your own future”… creëer je eigen toekomst… Met de talenten die we allen kregen kunnen we wel wat. Hoe beperkt we soms zijn door omstandigheden, door de context. De vele getuigenissen die Broederlijk Delen verspreidt, ook de getuigenis die we het voorbije weekend in de kerk mochten beluisteren en die je verderop terugvindt, leert ons dat mensen het maken van hun toekomst ingebakken hebben, met kleine dingen en mini-stapjes een betere wereld creëren voor je zelf, maar ook voor anderen, want dat is juist de kracht van deze spreuk!… (kp)

Brussel, Centraal Station, gewoon aan de muur te bezichtigen. Zomaar tussen de andere reclameuitingen eentje die wat harder lijkt: het zit hier vol “hardcore activisten”… Er willen nogal eens wat activisten passeren in dit station, betogers die opkomen voor hun eisen. Vorige week zagen we nog brandweerlui in werkpak, betogers zijn in Brussel nooit ver af… En in deze omgeving zien we de campagne van Broederlijk Delen. Ze blijven roepen tot iedereen mee is. Ook naar de duizenden pendelaars die dagelijks passeren. Op zoek naar het deelteken, op zoek naar mensen die willen delen, maar vooral die er een – een zachte – revolutie van willen maken. Delen de vastenperiode laten overstijgen, van delen een gewoonte maken. Dat zou ook gewoon een eis kunnen zijn… (kp)

Ergens in de stad, langs de groene boulevard, een donker zwart hek. En daar ligt kleurrijk een gele pompon, toevallig achtergelaten… In al het grauwe van het stadsbeeld valt dit kleurrijke ding natuurlijk op… Er zijn zo van die dagen dat je het gevoel hebt, het is weer zo een grijze dag. De lucht is donker, wolken pakken zich bijeen. De personen die je ontmoet hebben duidelijk geen zin in de dag, het nieuws op de radio is ook eerder een paternoster van grauwe berichten, oorlog, migranten die het leven laten aan de kust, naschokken van een aardbeving. Kleurrijk kan je het alleszins niet noemen. En hoe reageren wij? Gaan we mee in de grauwheid van de dag? Of proberen we wat kleur te brengen? Door een vriendelijk woord, door wat praktische steun, door een glimlach…(kp)

Ergens in de stad, achtergebleven na het gedane werk, een trapladdertje… Het werkmateriaal is opgeborgen, de versnapering die volgde staat er nog steeds. Om na te genieten van het gedane werk. In het stadsbeeld is het eerder symbolisch, maar hoe handig we ook zijn, we kunnen soms niet zonder een hulpmiddel. Als het nodig is om letterlijk een wat hoger doel te bereiken, dan vinden we het normaal om even naar een trapladder te grijpen. Maar als we een beter mens willen worden en figuurlijk een hoger doel willen bereiken, het rijk Gods op aarde realiseren, dan hebben we ook een hulpmiddel nodig. Geen trapladder, wel de boodschap die Jezus ons brengt, vandaag in de vasten, maar ook alle dagen van ons leven…(kp)

Ergens in een stad, netjes in een cirkel, een installatie gevuld met zaklampen, modellen zoals we vroeger in onze jeugd gebruikten voor het nachtspel… Hier hangen ze netjes op een rijtje, wachtend om ontstoken te worden… We beginnen aan de vasten, de jaarlijkse periode waar we even stil staan bij het leven zoals het is en het leven zoals het moet zijn. Op aswoensdag doen we even het licht uit, keren we terug op ons startpunt. Om vervolgens onze batterijen weer op te laden, op weg naar Pasen. Om zo weer licht te geven, niet alleen dat van onszelf, maar dat van velen. Vele kleine lichtjes geven een krachtig signaal…(kp)

Ergens in een gebouw, een korte trap naar een tussenverdieping. Niet zo maar een trap in natuursteen, maar eentje met een boodschap, “laat ons eerder meer minnen”… Deze boodschap staat niet mis in een week dat Valentijn commercieel hoogtij viert. Het accent ligt daar uiteraard op koppeltjes die elkaar voor de eeuwigheid de liefde verklaren, met gepast cadeautje. Maar deze boodschap op de trap gaat nog een stuk verder. Laat ons eerder meer beminnen, onze liefde geven, in tijden van oorlogen en spanningen zeker niet misplaatst, maar liefde voor iedereen. Hier poëtisch verwoordt met zeemeerminnen en spinnen. Maar vertaald naar alledag, onze liefde moet naar iedere mens gaan, zonder onderscheid…(kp)