Een grote groep wandelt door de stad, fakkels in de hand… Ze zijn net gezonden door de bisschop, om met het licht op weg te gaan… De weg die via enkele ijkpunten uiteindelijk eindigt bij de Virga Jesse… De groep laat mensen langs de kant verwondert kijken… wat een groep… waarvoor is dat? De politieman zegt tegen de tegengehouden chauffeur: “Het is voor het vormsel, meneer.” Maar het is uiteraard veel meer dan dat… Maar er viel me nog iets op, tussen de groep lopend… Jongeren van die leeftijd, die kwetteren over het algemeen veel… maar neen, het was eerder rustig… hadden ze iets ervaren? Wie wel kwetterende waren de meegekomen ouders en grootouders. Pas op, niet te dicht bij het vuur, let op met uw haar… Bezorgd, in alles, bezorgd om de jongere die opgroeit. Goed dat er betrokken ouders zijn… (kp)

Toevallig, of net niet? Een etalage waar in stukjes en brokjes chocolade het woord “love” gevormd wordt. Liefde en chocolade, zo begin februari, het is uiteraard een commerciële reflex… Het begon al bij de kapper, zie je niet hoe ik mijn zaak versierd heb? Om dat vervolgens te horen te krijgen, dat ik dan zeker niet kan vergeten dat ik iets moet kopen… Het gaf een dubbele reflex… Moet je liefde kopen? Is liefde niet iets dat uit jezelf kan opborrelen, als een gave en een gift voor die andere, voor die éne, maar eigenlijk voor iedereen die je op je weg ontmoet… Liefde is niet met een surrogaat af te kopen, hoe lekker ook… De tweede reflex, is liefde datum gebonden? Hebben we niet allemaal de opdracht om altijd liefde, naastenliefde te tonen? Zonder op onze agenda of op onze klok te kijken? Is liefde niet iets dat alles overstijgt en altijd aanwezig is?  (kp)

Ergens waar startende ondernemingen trachten uit de kluiten te groeien, liggen drie gadgets op de koffietoog. Koffie is belangrijk als je er weer even tegen wil kunnen, gadgets zijn ook belangrijk, want ze geven kleur aan het leven. Een knipoog, een lach, even wat fantaseren… waarom niet? Bijna was ik eraan voorbijgelopen. Maar keerde terug op mijn stappen, want schijnbaar liggen ze toevallig zo, maar misschien ook weer niet… De achterste, ligt omhoog, kijkend naar het plafond, alsof ie ergens een helder idee zoekt, of gewoon hoopt dat de honing in zijn mond valt… De rechtse heeft de mond gesloten. En wel op een straffe manier, de ritssluiting is compleet toe, geen woord komt eruit, is zwijgen goud? De linkse geeft blijk van een spraakwaterval te zijn, met wijd open mond, je ziet er de woorden uit vloeien? Wie zijn wij, de zwijger? De afwachtende dat het vanzelf in orde komt? Of de spreker, die zegt wat er moet gezegd worden, die onrecht aanklaagt, maar tegelijk ook troostende woorden kan spreken, die met woorden het goede doet? (kp)

Op wandel, langs de straat, waar we met hekken en hagen een afscheiding maken tussen publiek en privédomein. Een zwart hek, op een stenen muurtje, kleurlozer kan het niet. Tenzij, je er een gele pompon achterlaat… En die valt uiteraard op… je kan er niet zomaar langs wandelen. Is het gewoon toevallig, een kleurrijke muts die een stukje verloor, behoedzaam door een voorbijganger zichtbaar en veilig op het muurtje gelegd? Roepend, hier ben ik? Of is er een gele pompon gemaakt, om grijze zones in het leven op te fleuren? Waarschijnlijk is de eerste theorie de realistische, maar de tweede theorie de meest te verkiezen. Als we met zijn allen kleine kleurrijke dingen in het leven zetten – een glimlach en een luisterend oor zijn haalbaar voor wie niet met de haaknaald overweg kunnen – doen we dan niet waar Jezus op doelt als hij het rijk Gods aanhaalt? (kp)

Een venster, met een opmerkelijke affiche: “draag altijd je onzichtbare kroon”. Verder is de etalage leeg. Binnen zie je de dozen opgestapeld, we kunnen onze fantasie laten gaan. Zeker nu driekoningen gepasseerd is. We hebben ze door het straatbeeld zien trekken, met hun zelfgemaakte kronen, wel zichtbaar… Een eerste reflex, een kroon, geeft aan dat we ergens goed in zijn? Ergens dat we fier mogen zijn dat we een zeker talent hebben. Alleen moeten we het altijd tonen? Laten zien dat we goed kunnen doen en ons steentje kunnen bijdragen aan Gods rijk is misschien belangrijker dan het expliciet tonen van onze kroon. Anderzijds hebben wij mensen ook een zekere vorm van fierheid nodig, om recht te kunnen staan in deze veeleisende wereld, om aan alle verwachtingen te kunnen voldoen… En misschien net daarom is dat onzichtbare kroontje net goed om te dragen, om te weten, we zijn uniek, we kunnen relevant zijn, misschien niet zoals de wereld exact van ons verwacht, maar we kunnen het! (kp)

Bij de overgang van het ene jaar, grijpen we nogal graag naar goudkleurige versiering en ornamenten… Zo ook hier in deze galerij is goud de boventoon. Goud geeft welvaart, rijkdom, weelde, zoals straks de drie koningen ook goud meebrengen… Want we willen graag etaleren dat het goed hebben. We willen graag het gevoel krijgen dat we straks het nog beter zullen hebben. Dat wensen we elkaar ook… betere voornemens, beter leven, geluk in de zaken, geluk met de kinderen, geluk… Wat in scherp contrast staat met wat we in de jaaroverzichten op televisie voorgeschoteld kregen. Puin na een raket inslag, puin na een granaat, puin na een gepasseerde storm, puin na een aardbeving, puin… Geen goud, wel veel grijs… Misschien moeten we elkaar dit jaar eens gewoon het goud achterwege laten en elkaar een jaar zonder grijs toewensen, de kleuren komen dan vanzelf wel… (kp)

Zomaar, na een viering in onze Kerk van Kermt. Eén van de attributen bleef achter. Een wegwijzer, met één enkel woord “vrede”… zwart wit, eenvoudig… “Kerstmis is de dag waarop ze niet schieten” is een gezegde die we vaak te horen krijgen. En dan refereert men al even vaak naar dat enige magische moment in de eerste grote oorlog, waar op kerstdag de kanonnen zwegen en vijanden even vrienden werden, om de dag erna de oorlog rustig verder te zetten. Het bleef toen met die ene dag, met daarna de grote belofte, nooit meer… Vandaag op kerst blijkt die ene belofte nog verder dan ooit… Er wordt oorlog gevoerd, net alsof het de gewoonte van de dag geworden is… Een jaar terug, was Oekraïne voorpaginanieuws… Een paar maanden terug hetzelfde voor Palestina… En nu, we weten het… dus is het nieuws verhuisd naar de pagina’s binnenin. Maar weten is niet genoeg, we moeten het niet gewoon worden, iedere keer maar weer opnieuw roepen, vrede moet het uitgangspunt zijn… en daarom zijn zulke wegwijzers nuttig, om te beginnen in de kerk, maar we moeten ze overal achter laten… (KP)

Een mand voor het altaar, eerst leeg, nu de advent vordert, geraakt ze steeds verder gevuld. Soms zien we zichtbaar mensen er iets inleggen. Soms stellen we vast dat er weer wat is bijgekomen, zeker door mensenhanden, maar discreet… Als je de inhoud van de mand bekijkt, zie je eigenlijks niets speciaals. Want we hebben het allemaal toch in ons huis staan, ergens in de kasten, we gebruiken het dagelijks. Douchegel, maandverband, pampers, een poetsproduct… toch triviaal, niet? En toch zijn er straks mensen die er blij mee zijn. Omdat ze elke eurocent drie keer omdraaien voor ze het uitgeven. Waar de eurocenten soms zelfs te krap zijn om dagelijkse noodzakelijke dingen aan te kopen. Waar we het leven net iets gemakkelijker maken met dat ene kleine praktische geschenk… misschien moeten we die mand ook na kerst laten staan? (KP)

Langs de kade, een wereldbol, vermomd als een kerstbal. Of is het omgekeerd? De nacht heeft zijn beste tijd al gehad… kerstmis is één en al licht en geglitter… de advent lijkt maar een verwaarloosbare tussenstap te zijn… We hebben dat wachten, verwachten nu al enkele weken in de etalage staan… De traiteurszaken wisten op het nieuws trots te melden dat de bestellingen voor Kerst al heel vlot binnenliepen… want mensen willen immers zekerheid… Het is alsof Kerstmis – als we de winkels mogen geloven – er al is… we het wachten willen overslaan terwijl we adventskaarsen moeten aansteken. Laten we ons niet door die gekte in slaap wiegen, ons afleiden waar we werkelijk voor moeten staan… Laat ons tijd maken om op die bank voor deze lichtbal te gaan zitten, niet voor de bus, maar om het stil te maken, waakzaam te zijn, maar ook om te bidden, ogen open, voor de wereld, voor de medemens… (kp)

Door de Limburgse natuur loopt een pad. Een pad dat zelfs door het water loopt. Je kan over de rand heen kijken en opeens valt het op… Je ziet de wolken twee keer, net alsof je in de spiegel kijkt… Geen dubbelzicht, maar wel een symmetrisch tafereel, de werkelijkheid heeft altijd twee gezichten. Eentje die we altijd op het eerste zicht denken te zien, eentje waar we even aandacht moeten voor nemen. Neen, dit is geen plaatje in de stijl van “zoek de tien verschillen”. Het is wel een aansporen om te zien wat ertoe doet. Niet de schijn en de glitter op weg naar kerst. Wel de werkelijke mens die vol verwachting uitkijkt naar de komst van Jezus. Mensen zoals u en ik, die er voor elkaar zijn, zonder dat we een spiegel nodig hebben… (kp)

Ergens langs een wandelpad, een kleurrijk paneeltje versiert een paal van een afsluiting. Het lijkt een vogelhuisje, maar schijn bedriegt. Geen vogel woont hier, wel een kerstfiguurtje, onderweg met een cadeautje… Het komende weekend start de advent, we gaan in rechte lijn naar kerstmis. Als je de inrichting van de winkels moet geloven, dan zijn we al zo ver en is het dringend om aan de cadeautjes te denken. Neen, zeggen we zondag, we starten nu pas om te verlangen naar die kerstdag. We blijven iedere zondag stilstaan bij de komst van Jezus, wat we plechtig zullen vieren. Op kerstdag, maar ook in de familie, met cadeautjes… Maar in de advent hebben we ook aandacht met mensen die moeite hebben met de eindjes aan elkaar te knopen, mensen die in onze straat wonen… hebben wij ook een cadeau voor hen? (kp)

Ergens, onderweg rijden we onder een brug over de snelweg. Een stel tanden, klaar om te bijten sieren één van de ondersteunende pilaren… Wees gerust, de brug zal niet snel instorten, de tanden zijn een mooi stukje grafitti, allicht op een plaats waar er risico genomen is om ze te plaatsen. Een snelweg heet niet voor niets een “snel”weg. Maar het deed me spontaan denken aan de uitdrukking, ergens je “tanden inzetten”. Het geeft aan dat als iets niet evident is om te realiseren, dat je eens goed moet doorbijten en vooral niet moet loslaten. Zelfs al ziet het er op het eerste zicht niet haalbaar uit. Er zijn in het leven genoeg dingetjes waar we onze tanden in moeten zetten, om een menselijke samenleving te maken, om aan dat Rijk Gods te werken… onverschilligheid mogen we geen excuus laten zijn… (kp)