Ergens in de stad, langs de weg trekken felgekleurde ballonnen de aandacht. Allicht om ook de aandacht te trekken op de winkels in die straat, want aparte kleuren trekken de aandacht. Ook die van ons, hun missie is dus geslaagd… Het is opvallend, de rest van de straat zal je geen streepje roze terugzien, neem de ballonnen weg, het wordt weer alledaags, zoals we gewoon zijn. Hoe vaak stappen we niet op routine door het leven? Hoe vaak moeten we echt iets uitzonderlijks – al dan niet in kleur – in onze ooghoeken krijgen om even blijven stil te staan in het leven, bij de medemens die we tegenkomen? Hoe vaak zijn er dingen die we moeten zien, maar niet zien, gewoon omdat ze niet roze genoeg zijn? (kp)

Ergens, midden op een stadsplein ligt ligt een elektrische step. Alsof hij het loodje heeft gelegd, met aan de onderkant nog het woordje “help” geschilderd. Alsof de maker het al door had, deze step zal achtergelaten worden… Het is een symbool voor deze tijd. Het is modern op elk gewenst moment van de dag te gebruiken wat je meent nodig te hebben. En als je er geen nut meer aan hebt, het gewoon ter plekke achter te laten. Dingen gebruiken, dat is de nieuwe kreet van de dag. Gebruiksgemak, geen ballast. Geen zorg om iets juist te stallen, wel laten vallen waar het valt. Waarom zouden we ons zorgen maken? We moeten ons wel degelijk zorgen maken! (kp)

Een deur, ergens een horeca zaak in een stad. De boodschap is duidelijk: “Gebruik geen microdoseringen als het over liefde gaat”… Het klinkt net als een voorschrift in een apotheek. Ook daar is de dosering van de werkzame stof een belangrijk gegeven. In de geneeskunde geldt de regel dat een dosering correct moet zijn, niet te weinig voor het effect, maar ook niet te veel voor mogelijke neveneffecten. Maar voor liefde, naastenliefde gelden andere regels. Kijk maar naar wat Jezus toonde in zijn leven. Hij had liefde in overvloed, beperkte zicht niet tot de door de wet voorgeschreven dosis. Ook Jezus was van oordeel, geen microdosering als het over liefde gaat… en wij? (kp)

Waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men… aanvullen is niet meer nodig. Deze foto spreekt boekdelen! Een getuige voor de vele andere kapellen die we her en der, groot en klein op onze weg kunnen vinden… We kennen een sterke traditie als het over Maria gaat. In de meimaand hebben we er bijzondere aandacht voor. Maria bedenken we met vele namen en eigenschappen: troost, blijdschap, Virga Jesse, maar naast die namen kijken we ook “op” naar haar, een krachtige vrouw, bescheiden op de achtergrond, maar zichtbaar voor wie hulp nodig heeft. Kunnen wij niet allemaal een voorbeeld aan Maria nemen? (kp)

Ergens op een grasveld, tussen kantoorgebouwen, waar vaak traagheid als een zonde gezien wordt, lijken deze vier grote slakken eensgezind op weg… Haast u langzaam, lijken ze te roepen. Een uitspraak die al ver teruggaat, tot in wat we de Griekse tijd van onze geschiedenis noemen. Het woordje haasten spoort ons aan om voort te doen, voor ons doel te gaan en resultaten te boeken. Is onze maatschappij vandaag daar net niet dat tikkeltje te hard op ingesteld? De toevoeging langzaam zegt niet dat we ter plaatse moeten blijven trappelen. Wel dat we behoedzaam moeten zijn, nadenken, rekening houden met de mensen rondom ons, zodat iedereen samen eensgezind op weg kan, dezelfde weg naar het rijk Gods. Zo wordt traagheid net een mooie eigenschap … (kp)

Ergens aan de kust, een hoog en rood gevaarte, meer dan zichtbaar. Daarbovenop een ronddraaiende radar, die nog verder kan kijken dan zichtbaar is. Info wordt verzameld, om schepen de weg te wijzen… Soms moeten we een voorbeeld nemen aan deze radartoren. Kijken en verder kijken, naar de mensen rondom ons. Maar ook kijken naar de weg die we moeten gaan. Jezus zegt dit weekend in het Evangelie: “Ik ben de weg.” Laten we onze interne radar op scherp zetten, om Jezus te volgen, maar ook om mensen de weg van Jezus te tonen… (kp)

Bomen gerefelecteerd in zonnepanelen. De boom is de werkelijkheid, maar de reflectie, waar de zon uiteraard een handje helpt, geeft energie een boost… Werkelijkheid en de schaduw van de werkelijkheid, filosofen knabbelen daar al eeuwen, zelfs al voor onze tijdrekening, op. Het gebeurt vaak dat je mensen ontmoet en naast het echte beeld, ook hartelijkheid voelt. Die slorpen we als een energierijke injectie op. We voelen ons goed bij mensen die warmte uitstralen. Er is echter één maar, warmte komt en gedijt in warmte. Stralen wij ook warmte en hartelijkheid uit?… (kp)

Duidelijk aangeplant, op een rijtje staan deze knotwilgen met hun takken klaar om te botten en het nieuwe groene leven te laten ontstaan… “Bomen zijn als mensen” zei ons moeder zaliger, terwijl ze er weer een extra stel in haar oliewerken verwerkte. Ze hebben karakter, zijn standvastig maar zeker niet verstard. Ze hebben soms te lijden onder de omstandigheden die de natuur hen presenteert, ze buigen mlisschien wel en groeien andere richtingen uit. Maar ze houden vol en hebben elk hun eigen uniek uitzicht, verweerd door het leven. En het gaat net zo met mensen, ook wij krijgen door het leven diverse omstandigheden gepresenteerd. Ook wij moeten soms buigen, maar we vinden steeds weer een weg, een weg om te groeien als mens… (kp)

Ergens in de natuur zagen we onlangs deze houten constructie. Het lijkt een gang, maar ook weer niet, want rechts zijn er openingen waar de zon speels licht door laat vallen… We kennen wel de uitspraak: “aan het einde van de tunnel is er licht”. Het licht staat dan symbool voor een goede afloop. Het licht verdrijft de duisternis, het licht staat voor goed nieuws. In de Paasnacht ontstaken we nieuw licht, de paaskaars die ons het komende jaar zal vergezellen, tegelijk met de boodschap: “Jezus leeft!” Is dag geen goed nieuws? En zo wordt duidelijk, als we een lange en moeilijke weg moeten gaan, dat Jezus er voor ons is. Niet op het einde van de weg, wel tijdens die weg. Net zoals het licht in deze gang, na elke balk letterlijk onze weg “verlichter” maakt… (kp)

Ergens langs de staat, de berm kleurt helemaal geel… het sombere staartaabeeld van voorheen wordt opeens kleurrijk, zelfs een beetje vrolijk, de stad krijgt een ander zicht… De Vasten is bijna ten einde, de Goede Week groeit stilaan naar haar hoogtepunt. Het sombere verhaal van Jezus die moest verdwijnen, want Hij pastte niet in het plaatje toendertijd. Vandaag moeten we misschien ook niet van die Jezus weten, omdat Hij niet in ons persoonlijk plaatje past. Want kritische vragen, die durfde Hij stellen. Aan de mensen rondom Hem, maar ook aan ons. En gelukkig maar, elk jaar bij Pasen, keert Jezus weer in ons midden, om blijvend vragen te stellen, maar ook om ons kracht te geven, om naar zijn voorbeeld te leven. Horen daar geen kleurrijke bloemen bij?… (kp)

Zo maar, ergens in de stad, een boodschap. Achter dat venster ben je blijkbaar op het goede spoor… Is dat niet waar we altijd een beetje naar op zoek zijn? Naar dat goede spoor? In de vastencampagne van dit jaar werd door Broederlijk Delen dat goede spoor vastgelegd op 25%, om een verandering voor 100 procent te bewerkstellingen. Maar misschien is die 25% voor ieder van ons wat moeilijker te bevatten… Ook Jezus helpt ons op het goede spoor. En daar ligt de lat misschien nog een tikkeltje hoger. Jezus spreekt niet in percentages, wel in volle overgave. Nog moeilijker? Allicht wel… maar als we nu eens beginnen met die 25%, langzaam maar zeker eentje per keer… (kp)

Ergens, zichtbaar vanuit het straatbeeld, binnenkijkend in een winkel. De nieuwe collectie is uitgestald, eentje met een inspirerende spreuk: “create your own future”… creëer je eigen toekomst… Met de talenten die we allen kregen kunnen we wel wat. Hoe beperkt we soms zijn door omstandigheden, door de context. De vele getuigenissen die Broederlijk Delen verspreidt, ook de getuigenis die we het voorbije weekend in de kerk mochten beluisteren en die je verderop terugvindt, leert ons dat mensen het maken van hun toekomst ingebakken hebben, met kleine dingen en mini-stapjes een betere wereld creëren voor je zelf, maar ook voor anderen, want dat is juist de kracht van deze spreuk!… (kp)