Ergens omhoogkijken in een vroegere kerk. Blauwe lijnen kringelen over het overspansel. Onwillekeurig moeten we denken aan onze aardrijkskundelessen van vroeger. De leraar die onze eerste uitleg gaf bij de hoogtekaarten. Hoe verder van elkaar, hoe zachter de glooiing, hoe dichter, hoe steiler de afgrond… Als je omhoogkijkt in een kerkgebebouw, dan denk je onwillekeurig aan de hemel. Is de hemel een kopie van het leven op aarde? Waar we zeker op tijd en stond met een top te maken hebben, maar ook met dalen… De ene al wat scherper snijdend in ons leven dan de andere… Maar als je wat afstand neemt, dan zie je dat dat dal waar je inzit ook een uitweg heeft… dat je niet altijd langs de steilste kant weer verder moet… Dat in de variatie, er meer dan voldoende toppen zijn! Ook dat is een interpretatie van de hemel…(kp)

In de vroegere Clarissenkerk op de kleine ring van Hasselt, was het een hele week ontmoeten. Iedereen die geëngageerd is of wil zijn in de Virga Jessefeesten ontmoetten er elkaar over de verschillende avonden heen… En we zagen dat de ommegang langzaam maar zeker groeit Iedere groep maakte een moodbord waar de grote lijnen en ideeën voor de uitbeelding van hun thema vorm kregen. Gesterkt in genade en dankbaarheid is het thema van de groep uit Hasselt-West, samen met Lummen. De lokale info-avonden zijn volop aan de gang, de inspiratie moet nog een concrete vorm krijgen en vooral, vele dragende handen… Wil jij ook hecht zijn met de Virga Jesse? (kp) MEER INFO: www.virgajessefeesten.be/ikstapmee

Een boekentas, tegen de muur, geladen voor het nieuwe “leer”jaar… in de lagere en middelbare school zijn ze al een koppel weken terug aan de gang, in het hoger onderwijs maken de studenten de komende weken hun boekentas… Een boekentas, drager van een leven. Een reeks van boeken met wijsheid, een boterhammendoos, hopelijk goed gevuld met krachtvoer om de dag door te komen, de onvermijdelijke lader voor de smartphone, misschien nog een stiekeme gadget? De boekentas vergezelt iedere jongere een aantal jaren van zijn leven, om wijzer te worden, om zijn plaats te vinden in de samenleving… Volwassen mensen – tenzij ze stiekem in het onderwijs staan – dragen niet meer alledag een boekentas mee, maar stel dat… wat zou jij er in steken? Wat zou jouw bron voor nieuwe wijsheid zijn? (kp)

Een galerij in de stad… Een kartonnen bord kondigt heerlijke smaken aan. Hoeveel van deze verleidelijke aankondigingen hebben we deze zomer niet gezien? En welke kleur was de lekkerste? Over smaken en kleuren discussieert men niet, zegt men in de volksmond, in het middelbaar leerden we het zelfs in ons schoonste latijn orakelen. Dat onze samenleving steeds meer smaken in haar palet heeft, wordt elke dag duidelijker. Ieder mens heeft zijn eigen unieke smaak,ieder mens heeft haar eigen waarde. Het is de mede-mens om deze te zien, te begrijpen en in gesprek te gaan. Want smaken en kleuren mengen, het maakt het leven rijker… (kp)

Ergens een kerk, op een vakantie adres… Even binnenspringen… en recht op het hoekje met de kaarsjes die stemmig branden, stoten… We maken er altijd een gewoonte van… binnenspringen in een kerk die toevallig op onze weg ligt… Vaak zijn ze ook doorheen de dag geopend. een kerk in den vreemde voelt nooit vreemd aan. Want net zoals in onze kerk, voelt een verwijlen altijd goed. Een kaarsje aansteken, een gebedje voor de intenties van onze dierbaren, even stil zitten, tot onszelf komen… En gapen naar de toeristen die als vreemde eenden in de bijt eigenlijk niet weten wat tot rust komen is… hopelijk vallen ze toch ooit even stil, al was het maar om een kaarsje aan te steken… (kp)

Dat het de voorbije week echt terrasjesweer was, was duidelijk. Combineer dit bijvoorbeeld met wedstrijden met papieren bloemen op het strand en je kan van een zomers vakantiegevoel spreken. Zelfs de pluchen beer is hier duidelijk in die vakantiemodus… Maar de vakantie loop stilaan op haar einde. De gewone orde van de dag zal snel weer het nieuwe normaal zijn. De beer zal dan zijn zwemband weer inruilen voor een boekentas. Naar school, naar het werk, de gewone dingen van de dag… De batterijen zijn hopelijk opgeladen en als we met vreugde kunnen terugdenken aan de voorbije zomer, aan de beer met zijn zwemband, met een glimlach de dag instappen, dan kunnen we de zomer gewoon verlengen, toch? (kp)

Venster met een uitzicht… Neen, niet geknipt uit een vakantiebrochure. Al evenmin een exotisch eiland… Maar wel een wauw-gevoel. Vanuit een venster een andere wereld zien, dat laat ook gedachten verzetten. Hier zijn het ontspannende gedachtes, niets van het uitzicht roept zorgen op. En in een vakantie is dat goed. Het is vaak ook één van de weinige momenten in het jaar dat we aandachtig door het venster kijken… want het is nieuw, we hebben even de tijd, niets moet, moet, … Maar kijken we ook doorheen het jaar door het venster op aandachtige wijze? Allicht zullen we thuis niet zo een exotisch uitzicht hebben. Maar vaak is er genoeg te zien… die vogel op de stoep, de kat op wandel, de medemens die op weg is… Minder spectaculair dan dit venster. Maar minstens even uitnodigend om even stil te staan bij wat we zien… (kp)

Een kustgemeente, heeft meer dan strand alleen… En toch lijken hier wat elementen van het strand de weg verloren. Strandcabines zijn op een gekke manier gecombineerd tot een standbeeld. Recht, schreef, krom, ze doorstaan weer en wind… Je zou al snel een gemakkelijke conclusie kunnen trekken. Zee en storm gaan hand in hand. En zo zijn deze huisjes op een onbestemde hoop terechtgekomen en blijven ze als getuigen achter… Maar we moeten niet altijd alles met ratio afhandelen. Het zou ook eerder toevallig gewild kunnen ontstaan zijn. Een kunstenaar die even iets gek wilde doen. Onverwachte dingen met bekende onderdelen. Misschien kunnen we er van leren. Soms moeten we eens iets minder serieus zijn, misschien moet niet alles altijd netjes op een rijtje staan. Laat ons eens wat meer gekke dingen doen… (kp)

Ergens op een dijk in een klein stadje aan de kust… Een bankje om op te rusten en om van het zeezicht te genieten. Zou je weer droog verder kunnen wandelen? Het is wel origineel, zo aan de zee, ook de onderzee op de rustplaatsen te schilderen. Het zal in ieder geval de fantasie van de kinderen prikkelen. Is dit wat in de zee leeft? Is dit de werkelijkheid, of een weergave van de werkelijkheid? En zou je nat worden als je er op gaat zitten? Kennelijk niet, gezien het zitvlak al duidelijk wat rustende mensen ten dienste is geweest. Rusten, even je hoofd op een andere plek laten zijn… laat dit tafereel je inspireren om nieuwe fantasie tot leven te laten komen… (kp)

Ergens tegen de muur, daar liggen ze dan… geen boekentassen, daar loopt alleen nog een klassieke leraar mee rond, wel rugzakken, daar loopt de jeugd mee rond, die een schooljaar lang dienst gedaan hebben… Met boterhammen, een tablet, wie weet zelfs een boek aan wijsheid… En zo is er weer eeen cyclus die op het einde loopt, het schooljaar is geëindigd, een welverdiende pauze kondigt zich aan. Want het is goed om af en toe tijd te nemen om het geleerde te laten bezinken. Om te zien dat wat men gleeerd heeft, niet alleen nuttig kan zijn, maar ook bijdraagt aan een beter mens te zijn, voor je zelf, maar ook in de samenleving. Want kennis groeit met de dag, bijhouden wordt steeds moeilijker, maar stevig vasthouden wat je weet, het helpt! (kp)

Ergens in het straatbeeld, overdag een winkel, met voor de deur een grote spot. De spot is gericht op de etalage en eigenlijk nog dieper de winkel in. Een blik in de etalage leerde ons, er waren enkele influencers aan het werk, bezig met beelden te maken, op zoek naar het ideale plaatje. En daarvoor hadden ze extra licht nodig… Ook wij mensen zijn voortdurend op zoek naar het ideale plaatje, hoe moeilijk het soms te bereiken is – zijn we immers geen mensen? – hoe ver het soms ook afgelegen is van het dagelijkse leven. Ook wij kunnen licht gebruiken om het ideale plaatje helder te zien. Licht in de letterlijke zin, maar ook licht in figuurlijke zin. Lichten de woorden van Jezus, Zijn boodschap niet toe hoe we het ideale leven kunnen betrachten, bouwen aan Gods rijk? Jezus woorden, Gods boodschap als een extra licht in ons leven, al ooit bij stilgestaan?… (kp)

Een iconisch bedrijvencentrum, zo mag je Corda Campus wel noemen, een plek waar velen werken. Herwerkte gebouwen, maar ook nieuwe gebouwen, met schuine daken werden er jaren geleden bijgezet. En nu kreeg één van deze schuine daken een bijzondere invulling, een wijngaard! In het evangelie komt het beeld van de wijngaard meermaals voor. Als de hof van de druivelaars waar gewerkt moet worden. Als de druivenstokken waar Jezus de stok is en wij de ranken. Maar iedere keer klinkt het: er moet gewerkt worden. Op de campus zal men wel hard werken, maar ook in de figuurlijke wijngaard moet er gewerkt worden, het rijk Gods valt immers niet zo maar uit de lucht… Alleen als we ons inspannen, Jezus boodschap volgen, zal een mooie samenleving de beloning zijn… (kp)