Zomaar, na een viering in onze Kerk van Kermt. Eén van de attributen bleef achter. Een wegwijzer, met één enkel woord “vrede”… zwart wit, eenvoudig…

“Kerstmis is de dag waarop ze niet schieten” is een gezegde die we vaak te horen krijgen. En dan refereert men al even vaak naar dat enige magische moment in de eerste grote oorlog, waar op kerstdag de kanonnen zwegen en vijanden even vrienden werden, om de dag erna de oorlog rustig verder te zetten. Het bleef toen met die ene dag, met daarna de grote belofte, nooit meer… Vandaag op kerst blijkt die ene belofte nog verder dan ooit… Er wordt oorlog gevoerd, net alsof het de gewoonte van de dag geworden is… Een jaar terug, was Oekraïne voorpaginanieuws… Een paar maanden terug hetzelfde voor Palestina… En nu, we weten het… dus is het nieuws verhuisd naar de pagina’s binnenin. Maar weten is niet genoeg, we moeten het niet gewoon worden, iedere keer maar weer opnieuw roepen, vrede moet het uitgangspunt zijn… en daarom zijn zulke wegwijzers nuttig, om te beginnen in de kerk, maar we moeten ze overal achter laten… (KP)