De natuur verandert van kleur. Groen wordt rood, rood wordt bruin om vervolgens los te laten en de tak waar het de zomer heeft doorgebracht te verlaten… Het is de gewone gang van de natuur. Ze bereidt zich voor op het winterseizoen. Pracht en praal wordt losgelaten om plaats te maken voor een soberheid die minder energie en voedsel vereist. Zo komen de bomen de winter door. Om tot rust te komen, om klaar te zijn voor het nieuwe seizoen. En wij? Maken we van deze periode ook gebruik om tot rust te komen? Om even de waan van de dag los te laten? Om de batterijen weer op te laden, om aandacht te hebben voor wat echt belangrijk is? (kp)

Chrysanten, mooi uitgezet op een festival in onze Japanse tuin. Chrysanten die we de komende weken in een andere tuin zullen zien opduiken. Het kerkhof, waar onze lieve overledenen rusten… Het kan misschien net dat tikkeltje vreemd klinken, maar de naam zelf met “hof” erin duidt het toch een beetje aan. Een hof, een tuin waar we rust vinden. Waar rust heerst, waar we tijd krijgen om onze dierbaren die we – altijd te vroeg – moesten laten heengaan, toch weer een beetje bij ons mogen voelen. En dat doen we symbolisch door weer de schoonheid aan het graf te plaatsen, een stukje winterhei, maar vooral chrystanten. Letterlijk vertaald een “gouden bloem”, onze dierbaren verdienen dat… (kp)

Een wandeling langs de straat, een oprit ziet er “herfstig” uit. Appeltjes – van de boom in tuin – liggen er te genieten van de laatste herfstzon, alvorens ze in de garage in de bewaarbox verdwijnen. Of misschien omgetoverd worden in appelmoes… Een appeltje voor de dorst, een gekend spreekwoord, dat we hier letterlijk toegepast zien… We bewaren de oogst voor later. Want dat is het ritme van de natuur. Planten, verzorgen en vervolgens de vruchten plukken, om vandaag te genieten, maar ook om de winter door te komen. Denken aan de toekomst en je er op voorbereiden, dat getuigt van zorgzaamheid… Net zoals we in onze levenstocht in het spoor van Jezus, zaadjes planten in mensen, niet om vandaag te oogsten, maar wel een betere toekomst voor onze samenleving wensen… (kp)

Het wordt uitkijken de komende week naar ramen en balkons met een wit laken met een knoop erin. Neen geen nieuw modeverschijnsel, wel een symbool voor een bittere realiteit: Werelddag van het verzet tegen armoede… Omdat we niet anders dan bezorgd kunnen zijn, is de oproep ook aan iedereen gericht. Uiteraard gaan we niet op ons eentje armoede in de wereld laten verdwijnen. Maar tonen dat we bezorgd zijn en zo een signaal uitzenden via onze knoop in het laken is een eerste stap. Voor bewustwording, als trigger aan het beleid, maar ook als trigger voor onszelf. Want armoede is niet alleen een wereldzaak, maar ook een zaak voor onze eigen omgeving. We leven dan wel in een “welvaartsland”, maar ook samen met mensen, zelfs in onze eigen straat, die flirten met de armoedegrens…(kp)

Op het einde van een doodlopende straat, staat een eenzaam doel te wachten op een bal die scoort. De lucht maakt het tafereel zelfs een tikkeltje dramatisch. Scoren is een must… De voorbije zomer hebben we op televisie veel van dat scoren moeten horen, voetbal, Olympische Spelen waar de Belgische dames overigens niet onaardig gescoord hebben in dergelijk doel. Scoren was in… Soms hebben we in het leven alleen maar het gevoel dat we moeten scoren, het doel raken. Maar wat is scoren? De bal netjes in het doel mikken? En beantwoorden aan de sportieve verwachting? Of Jezus spoor volgen, ergens goed zijn voor de mensen. En zo een beetje onopvallend scoren? Figuurlijk het doel raken…(kp)

Het valt op, het zicht is onverwacht. Eendjes horen in het water thuis, niet in de lucht! En toch hangen ze in het straatbeeld, alsof ze ontsnapt zijn van de kermis en de baas van het eendenviskraam ze vergeten is, toen de attractie naar een andere stad trok… Onverwachte combinaties doen het. Een chef in een restaurant die afwijkt van het geijkte pad met aparte combinaties van producten, die krijgt de aandacht in de media. Eendjes die uit de band, of beter in de lucht springen ook. En mensen? Mensen die gelovig zijn en het in de samenleving tonen, krijgen al even rare blikken als onze in de lucht zwevende eendjes. Maar het is goed om al het kleurrijke van het leven in het spoor van Jezus te tonen, onverwacht. En het krijgt zeker aandacht en wie weet zelfs navolging…(kp)

Wandelen langs de weg, we trekken het veld in en een boom trekt onze aandacht. Er is een holte en daarin een kruis. Een beeld van het kruis waaraan Jezus is gestorven…. Niet in een kerk, niet in een woonkamer, maar in de natuur, in het veld, tussen de weiden en het vee! En dus is dit zeker geen plek waar je dit beeld zou verwachten. Achteloos wandelen en geconfronteerd worden met Jezus en bij uitbreiding met God. Niet onlogisch,we staan te midden van Gods schepping waar we geacht worden zorg over te dragen. Er is genoeg in de media te vinden over hoe we met onze aarde moeten omgaan, hoe we de CO2 uitstoot moeten verminderen. Hier is er geen media geweld. Wel een eenvoudig kruis, een beetje beschut voor de natuur-elementen, dat ons met beide voeten op de grond zet… (kp)

Zo maar een weg, mooi aangelegd met stenen die netjes werd ingevoegd. De auto’s razen er gewoon voorbij? En toch heeft de natuur zich een weg gebaand van onder de bestrating, door de voegen heen om fier en blijvend stand te houden in het verkeer… Het zit in de natuur gebakken, onverstoorbaar en vol geduld blijven groeien, blijven stoten en duwen tot het licht gevonden wordt om dan open te bloeien en zo lang mogelijk stand te houden. Hier zijn we, in onze pracht en praal na lang en hard werken. En wij? Zit geduldig blijven voortbouwen, hoezeer het soms kan tegen zitten, in onze natuur? Houden we vol in onze zoektocht naar het licht? … (kp)