Dit keer geen gesloten venster, wel een open venster. Ooit eens een etalage van een kleinhandel. Vandaag etalage van een gedicht, met een prangende vraag. Een bos in de stad? Waarom niet? Een initiatief van de bibliotheek van Hasselt… Woorden om bij stil te staan… woorden om te overwegen. We vinden ze in het Evangelie. Maar we vinden ze ook bij onze dichters, Vlaamse of vertaalde dichters aan de andere zijde van de wereld. Proeven van gedachten, wijsheden en levensvraagstukken. Gedichten zijn universeel, de kracht om stil te worden ook! (kp)

Zo maar ergens een muur in de stad. Een venster dat er geen meer is, snel, haastig dichtgemetseld, de mortel hangt er nog slordig bij… Het ziet er naar uit dat de bewoners aan de andere zijde geen behoefte meer hadden aan lichtinval, zicht naar buiten, of zicht naar binnen? Wie zal het weten… Allicht is er een gegronde verklaring. Maar hoe vaak metsen we figuurlijk onze eigen vensters niet dicht? Snel gehaast? Uit schaamte dat mensen kunnen zien wie we zijn? Of omdat we de wereld zoals ze nu is, niet kunnen ‘aanzien’? Misschien moeten we op een andere manier leren kijken? Niet beschaamd zijn om wie we zijn? Niet bevreesd zijn om wat we zien… omdat we het goede ‘zien’ en ‘laten zien’, zelfs in de kleinste ogenblikjes… (kp)

Zo maar ergens op de stoep in de stad, een gezellig ogend hoekje, gewoon om je er even neer te vleien. Nu was het slechts zeer tijdelijk, als een voorstel van studenten voor de verschillende teams van de Rotten die in de zomer van volgend jaar de binnenstad op een feestelijke en gezellig wijze gaan aankleden… De studenten gingen aan de slag met het thema van de komende feesten: (H) echt zijn… Telkens créeerden ze een drie-eenheid van een toegangspoort, een wegwijzer en tenslotte een plaats van ontmoeting. Dit was zo een plek om samen te komen. Zomaar zitten op de rondes, op de mat, elkaar toevallig ontmoeten, leren kennen… hecht zijn met elkaar. Moeten we daarvoor al tot de volgende zomer wachten? (kp)

Ergens in een grote stad, een plein overkapseld alsof het een serre is. Uiteraard een illusie, maar het lijkt alsof de wereldbol ergens in de hoogte aan het zweven is. Knap projectiewerk, maar het maakt mensen verbaasd, het doet monden openvallen… Het is bijna een bal voor het doel. Een ronddraaiende aardbol in een serre. Symbolisch tot en met, zetten we immers niet tere plantjes in een serre? Gebruiken we niet een serre als we een stukje natuur willen beschermen tegen invloeden van buitenaf? Tegen gure omstandigheden? Onze aardbol is misschien wel wat groot om zo maar in een glazen kast te plaatsen, maar ze heeft het zwaar te verduren. Niet van omstandigheden van buitenaf, wel van de mens die er op leeft. Opwarming van de aarde? Gebruik en uitputting van de natuur? Weinig inzetten op alternatieven? Niet direct voor onszelf en vandaag. Maar wel voor morgen! Als we allemaal deze gedachte al eens vasthouden…(kp)

Ergens langs de weg, een verkeersbord dat haar beste tijd heeft gehad. Niet omdat het versleten is, wel omdat het een beetje haar nut verloren heeft. Alle opties zijn afgeplakt… Een verkeersbord heeft een nobele functie, het verkeer veilig maken, de weg wijzen, om er maar twee te noemen. Als dat bord overbodig wordt, wat wil dat zeggen voor het verkeer? Is de situatie veranderd? Soms komen we ook in het leven veranderende situaties tegen, waar we het niet meer zo goed weten. Dat alle opties afgeplakt zijn. En we weten wel beter, de plakband aftrekken zal vaak de verdwenen mogelijkheden niet terugbrengen. Iets waar we op voorhand soms te weinig bij stilstaan. We voelen ons veilig zoals het nu is… maar morgen? Misschien moeten we ons leven niet laten afhangen van de aangeboden keuzes, maar moeten we er zelf verzinnen en af en toe een andere optie kiezen, niet om het leven onveiliger te maken, wel om het leven rijker te maken… Een uitdaging om aan te gaan? (kp)

Ergens langs de weg, een zeecontainer, beschilderd… Blauw van de zee, een strand en een herkenbare pier in die zee… Maar ook een duif en twee handen die in elkaar haken… Het nieuwe jaar is ingezet. In Oekraïne met een luchtalarm en bijhorende raketinslagen. Kerst en nieuwjaar, blijkbaar zijn de dagen dat ze dan “niet” schieten ruimschoots verleden tijd. 1 januari is nochtans wereldwijd, voor de kerk als voor de Verenigde Naties werelddag voor de vrede. Als we de jaaroverzichten bekijken, dan is er nog wel wat werk aan de winkel. Vandaar de obligate aanwezigheid van die vredesduif. Maar vrede veraf, begint met vrede dichtbij. En dan komen de twee ineen geslagen handen in beeld. Elk duidelijk met een eigen herkomst, maar toch vormen ze samen één front. Verscheidenheid maakt hier eenheid. Laat ons de eerste stap zetten! (kp)

Ergens in het straatbeeld, een boom vol met lichtjes, geduldig afwachtend, aftellend naar het nieuwe jaar. Als baken in het donker… Het nieuwe jaar, we hopen altijd weer, dat het een ander jaar wordt, een beter jaar. Een jaar waar we de oorlogen achter ons kunnen laten, waar de energieprijzen en eigenlijk alle prijzen eindelijk eens ter plaats gaan trappelen, of beter nog, achteruit bollen. Een jaar waar … Bomen hebben meestal de gewoonte oud te worden, ze zien de geschiedenis aan hun takken passeren, en hoe ouder de boom, hoe meer ze hebben meegemaakt. Allemaal basis voor wijsheid, om te kunnen relativeren, om te leren uit het verleden… Als we een boom menselijke eigenschappen zouden toedichten, het zouden wijze wezens zijn. Laat ons meer boom worden! Een gelukkig 2023! (kp)

Hij staat al klaar op de grote markt van Hasselt… Iedereen is al present, behalve Jezus, dat is voor binnenkort. Maar de beelden van Jozef en Maria staan al in een houding die laat voelen, zij zijn er klaar voor… Hoewel het voor hen niet eenvoudig moet geweest zijn. Uitleggen aan de omgeving dat Maria een kindje verwacht, op reis in een minder vertrouwde omgeving, nergens plaats voor hen zodat ze uiteindelijk genoegen moeten nemen met een stal, waar de warmte van de dieren komt. Maar ook warmte van de verwachting, warmte van de herders die als eerste toesnellen, warmte van de koningen en hun geschenken. In deze omstandigheiden verwelkomen ze Jezus op deze wereld. En wij, zijn wij er klaar voor? Stralen wij warmte uit? (kp)

Een gebouw, zomaar ergens in de stad. Ingepakt, aan het zicht onttrokken…Werken zijn er aan de gang, verbeteringswerken, verfraaiing van de buitengevel, allerhande vormen van achterstallig onderhoud. Op het einde wordt het gebouw weer uitgepakt, om te stralen… Deze feestmaand is er uiteraard aandacht voor cadeautjes. Ze worden feestelijk ingepakt, komen onder de boom terecht en we hopen dat we het juiste gekozen hebben. Om ze later niet samen met vele anderen op tweedehands te zien rondzwerven. Maar moet elk cadeautje ook echt fysiek zijn? Wat als we onzelf verpakken? Om aan onszelf te werken, achterstallig onderhoud plegen, te luisteren naar de boodschap die advent ons brengt? Om bij het uitpakken onszelf als betere en aandachtige mens te presenteren aan de wereld rondom ons?… (kp)

Zomaar doorheen de stad wandelend, een blik op de weg die we gaan… Maak paden recht hoorden we het voorbije weekend in het evangelie. Maar dit lijkt wel een erg hobbelig pad, eentje waar Vlaamse coureurs verlekkerd naar kijken… Een kasseiweg, eentje die de tand des tijds doorstaat. Maar kijk eens naar de detail. Geen enkele steen is hetzelfde: noch naar vorm, naar rand én naar kleur. Elk zijn ze verschillend, toch hebben ze één enkel doel, samen een weg vormen waar iedereen over heen han. Op één enkele kassei kan je niet, maar in een samenwerking, wel dan kan je er wel op rekenen. Kijk eens rondom jezelf, naar de mensen. Inderdaad, geen enkele mens is hetzelfde, noch naar vorm en uitzicht, noch naar interesses… Elk afzonderlijk gaan ze hun weg, maar als we sàmen Jezus weg gaan, dan kan de wereld op ons rekenen… (kp)

Zomaar doorheen de stad wandelend, een afdruk van natuur tegen een werfhek. De achtegrond waar straks een terras voor komt staan. Om even de realiteit anders te maken voor zij die de stad willen ontvluchten bij het drinken van een koffie… Tegelijkertijd is het sterk beeld. We willen soms de realiteit niet zien. We hebben een geflatteerd aanzicht nodig om ons goed te voelen. Wat er achter het beeld ligt, is soms minder aangenaam, ruwer in haar realiteit, leeft een medemens in minder comfortabelere omstandigheden. Je mag gerust weten, zonder dat kunstmatig beeld zou je daar op die plek die mensen in nood ook echt zien zitten. In advent worden we opgeroepen om ook mensen in zwakte te zien. Kunnen we zelf voorbij onze zelf opgetrokken schermen met lichtjes kijken? Een helpende hand reiken?(kp)

Zomaar een stelplaats voor bussen. Geen tijdstabel, geen lijn om te rijden, geen nummer, alleen een “P” voor pauze. Pauzes zijn belangrijk, om daarna weer veilig te kunnen verder rijden… Maar pauzes zijn ook in een mensenleven belangrijk. Niet alleen om te rusten van het werk. Ook om even stil te staan bij het leven. De waan van de dag, het alledaagse lost te laten. Nu we weer een sterke tijd van het kerkelijk jaar instappen met de advent, worden we ook uitgenodigd om stil te staan. Zijn we wel goed bezig? Letten we op ons welzijn? Maar vooral, zijn we ook bekommerd om het welzijn van de andere? De mens die langs ons zit in de kerk, de mens die naast ons woont, de mens die we toevallig ontmoeten? Zetten we voor hen even de “P” aan om te luisteren? En daarna weer de “P” af, om te helpen? (kp)