Zo maar ergens een muur in de stad. Een venster dat er geen meer is, snel, haastig dichtgemetseld, de mortel hangt er nog slordig bij…

Het ziet er naar uit dat de bewoners aan de andere zijde geen behoefte meer hadden aan lichtinval, zicht naar buiten, of zicht naar binnen? Wie zal het weten… Allicht is er een gegronde verklaring. Maar hoe vaak metsen we figuurlijk onze eigen vensters niet dicht? Snel gehaast? Uit schaamte dat mensen kunnen zien wie we zijn? Of omdat we de wereld zoals ze nu is, niet kunnen ‘aanzien’? Misschien moeten we op een andere manier leren kijken? Niet beschaamd zijn om wie we zijn? Niet bevreesd zijn om wat we zien… omdat we het goede ‘zien’ en ‘laten zien’, zelfs in de kleinste ogenblikjes… (kp)