Net zoals op het gemeenteplein in Kermt, staan ze overal, de monumenten voor de gesneuvelden uit die ene grote oorlog. De kransen werden op 11 november door de jeugd volgens traditie neergelegd, er werd nog eens gedacht, nooit meer oorlog… Helaas, vandaag de dag is het nog steeds oorlog voeren wat het nieuws mee beheerst. Waren we naïef om na de Eerst Wereldoorlog te denken dat dit niet voor herhaling vatbaar was, nadat de soldaten aan beide zijdes uit de loopgraven klauterden? Vandaag worden bepaalde landsgedeelten aan het front in Oekraïne in de media vergeleken met wat er zichtbaar was aan het IJzerfront, meer dan 100 jaar geleden… Neen, we mogen niet aanvaarden dat oorlog de gewoonste zaak van de wereld is. Het enige wat wij kleine mensen kunnen doen, is het dag in dag uit aan de grote wereldleiders toeroepen, uit volle mond! (kp)

Op wandel, in de stad, kijkend naar huizen en in de verbeelding jezelf afvragen, welke levens spelen zich hier achter deze gevels af? En dan aan het hek geconfronteerd worden met een spreuk… Het is een spreuk die ons uitnodigt om te kijken… Niet zomaar kijken, maar beter kijken. Kijken naar wat op het eerste zicht niet zichtbaar is. Kijken naar de medemens om ons heen, zijn of haar vreugde zien, maar ook zijn of haar bezorgdheden, noden… De echte mens ontmoeten kan je immers alleen maar door tijd te nemen voor die andere, want goed kijken, duurt eventjes. Goed kijken betekent dat je het gesprek moet aangaan, vragen durven stellen, niet bevreesd zijn voor de antwoorden die je moet geven… Goed kijken is een uitnodiging voor een betere wereld, waar iedereen zichtbaar is… (kp)

Een wandeling door een stad aan de andere zijde van het land levert dit beeld op. Een poort in een doodverlatenstraat, met een dringende vraag… We vertalen het graag: “waar ben jij fier en trots op? Het is net alsof je de poort maar binnen mag, als je ook een antwoord hebt op die vraag. Een moment van introspectie voor je verder mag. Verder stappen betekent dat je ergens trots op moet zijn? En dat zal meestal wel niet het grootste probleem zijn. We hebben allemaal iets waar we trots op kunnen zijn, iets kleins, iets groots, het maakt niet uit… Een geslaagde opdracht, een behaald diploma, een overwonnen ziekte, een mens gelukkig gemaakt, een glimlacht toveren op iemands gezicht, weten dat mensen op je rekenen… en we kunnen het lijstje oneind uitbreiden. Ieder mens is uniek, maar ieder mens heeft ook iets om “preus” op te zijn. Als we dat maar beseffen als we verder wandelen op ons levenspad… (kp)

Is de herfst nu eindelijk in het land? De bladeren zijn al serieus aan het verkleuren. De bloemen in de tuin veranderen ook van toon en kleur, volgende week is het Allerheiligen… Een moment waar we even terugdenken aan onze dierbaren die we moesten loslaten, nog maar pas, nog geen Allerheiligen geleden. Maar ook langer, jaren terug… Doorheen het jaar zijn ze wat minder sterk in onze gedachten, maar op dat ene moment nemen we de tijd om terug te blikken. Om hun namen te noemen, om hen te herinneren, als mens, als figuur, als dierbare… Verhalen als weet ge nog, toen ons vader, ons moeder, ons… Het is anekdotisch, maar dat is goed, dat geeft warmte… En we zetten dat kracht bij door een bloemetje te brengen aan hun laatste rustplaats, om duidelijk te zeggen, je leeft nog steeds, in ons hart! (kp)

Daar waar land overgaat in zee… Of net andersom, waar zee overgaat in land, staat een groot granieten kruis. In al haar eenvoud komt de kracht van de steen tot uiting in een vorm die we allemaal kennen… Als we – met een grote korrel zout – een beetje natuurkundig zouden denken zouden we met een knipoog kunnen zeggen dat de overgang van de ene fase naar de andere fase, van vloeibaar naar vast en omgekeerd de nodige energie nodig heeft, of net opbrengt. En net daar staat het kruis, aanwezig in stilte. Net zoals het er staat in elke nieuwe fase in ons leven die energie vraagt of vreugde brengt. Hier kan je er niet naast kijken, willen de het symbolische kruis in ons leven zien? (kp)

Een gaanderij in een stad, kleurrijk opgevrolijkt met banieren. Toegegeven, het is maar een gedeeltelijk zicht, maar met een tentoonstelling van kleurrijk bewerkte toiletten op het gangpad – het moeten niet altijd eendjes zijn – wordt het verband duidelijk. Het is een ode aan iets alledaags, een rol toiletpapier… Alledaagse dingen en situaties, routine, we staan er niet of nauwelijks bij stil. Het rolletje toiletpapier is iets waar we achteloos naar grijpen wanneer nodig. Zo is het drinken van een kop koffie vaak ook iets achteloos geworden, mensen kruisen op de straat, haastig op weg, de bloemen en het onkruid dat naarstig opschiet… allemaal gewoontjes. Maar bedenk eens een leven “zonder” al die gewone dingetjes… Zouden we dan nog even relaxt door het leven stappen? (kp)

Deze straatbewoner heeft een nieuw adres. Het vorige was in een portaal een paar honderd meter verderop. Maar er was geen rustig woongenot meer, een bouwwerf deed deze man besluiten om zijn verblijfplek even op te schuiven… Dat is de realiteit van de grootstad. Je hoort in het nieuws hoe ze een groot station “zwervervrij” maken, maar het beeld in de straat vertelt een ander verhaal. Niet aan de rand van de stad kan je deze slaapplek vinden, wel midden in de stad waar de toeristische rondleidingen gewoon passeren, alsof er niets aan de hand is. waar een mens een klein bestaan opbouwt, zijn leven verpakt in enkele versleten boodschappen tassen… er zijn er die er voor kiezen, er zijn er die er voor passen om goedbedoelde hulp te aanvaarden, want slapen en eten, dat krijgen ze wel geregeld, maar hun waardigheid teruggeven, dan moeten we meer doen dan bed,brood en bad…(kp)

Ergens omhoogkijken in een vroegere kerk. Blauwe lijnen kringelen over het overspansel. Onwillekeurig moeten we denken aan onze aardrijkskundelessen van vroeger. De leraar die onze eerste uitleg gaf bij de hoogtekaarten. Hoe verder van elkaar, hoe zachter de glooiing, hoe dichter, hoe steiler de afgrond… Als je omhoogkijkt in een kerkgebebouw, dan denk je onwillekeurig aan de hemel. Is de hemel een kopie van het leven op aarde? Waar we zeker op tijd en stond met een top te maken hebben, maar ook met dalen… De ene al wat scherper snijdend in ons leven dan de andere… Maar als je wat afstand neemt, dan zie je dat dat dal waar je inzit ook een uitweg heeft… dat je niet altijd langs de steilste kant weer verder moet… Dat in de variatie, er meer dan voldoende toppen zijn! Ook dat is een interpretatie van de hemel…(kp)

In de vroegere Clarissenkerk op de kleine ring van Hasselt, was het een hele week ontmoeten. Iedereen die geëngageerd is of wil zijn in de Virga Jessefeesten ontmoetten er elkaar over de verschillende avonden heen… En we zagen dat de ommegang langzaam maar zeker groeit Iedere groep maakte een moodbord waar de grote lijnen en ideeën voor de uitbeelding van hun thema vorm kregen. Gesterkt in genade en dankbaarheid is het thema van de groep uit Hasselt-West, samen met Lummen. De lokale info-avonden zijn volop aan de gang, de inspiratie moet nog een concrete vorm krijgen en vooral, vele dragende handen… Wil jij ook hecht zijn met de Virga Jesse? (kp) MEER INFO: www.virgajessefeesten.be/ikstapmee

Een boekentas, tegen de muur, geladen voor het nieuwe “leer”jaar… in de lagere en middelbare school zijn ze al een koppel weken terug aan de gang, in het hoger onderwijs maken de studenten de komende weken hun boekentas… Een boekentas, drager van een leven. Een reeks van boeken met wijsheid, een boterhammendoos, hopelijk goed gevuld met krachtvoer om de dag door te komen, de onvermijdelijke lader voor de smartphone, misschien nog een stiekeme gadget? De boekentas vergezelt iedere jongere een aantal jaren van zijn leven, om wijzer te worden, om zijn plaats te vinden in de samenleving… Volwassen mensen – tenzij ze stiekem in het onderwijs staan – dragen niet meer alledag een boekentas mee, maar stel dat… wat zou jij er in steken? Wat zou jouw bron voor nieuwe wijsheid zijn? (kp)

Een galerij in de stad… Een kartonnen bord kondigt heerlijke smaken aan. Hoeveel van deze verleidelijke aankondigingen hebben we deze zomer niet gezien? En welke kleur was de lekkerste? Over smaken en kleuren discussieert men niet, zegt men in de volksmond, in het middelbaar leerden we het zelfs in ons schoonste latijn orakelen. Dat onze samenleving steeds meer smaken in haar palet heeft, wordt elke dag duidelijker. Ieder mens heeft zijn eigen unieke smaak,ieder mens heeft haar eigen waarde. Het is de mede-mens om deze te zien, te begrijpen en in gesprek te gaan. Want smaken en kleuren mengen, het maakt het leven rijker… (kp)

Ergens een kerk, op een vakantie adres… Even binnenspringen… en recht op het hoekje met de kaarsjes die stemmig branden, stoten… We maken er altijd een gewoonte van… binnenspringen in een kerk die toevallig op onze weg ligt… Vaak zijn ze ook doorheen de dag geopend. een kerk in den vreemde voelt nooit vreemd aan. Want net zoals in onze kerk, voelt een verwijlen altijd goed. Een kaarsje aansteken, een gebedje voor de intenties van onze dierbaren, even stil zitten, tot onszelf komen… En gapen naar de toeristen die als vreemde eenden in de bijt eigenlijk niet weten wat tot rust komen is… hopelijk vallen ze toch ooit even stil, al was het maar om een kaarsje aan te steken… (kp)