Een mooie zomer, zelfs een hete zomer… ideaal voor een veld met zonnebloemen. Ze schitteren in de zon, hun gele kleur wordt nog geler! Geel is ook de kleur waar het Virga Jessecomité voor gekozen heeft voor haar #VIRGAYES campagne. Het is nog even, maar in augustus 2024 zijn het weer Virgajessefeesten, met de klassieke ommegang, maar ook met een groot feest in de stad. Op 15 augustus werd het startschot gegeven om de komende jaren naar augustus 2024 toe te groeien. En er wordt nog gezocht naar helpende handen, om mee te stappen in de ommegang, om mee te sieren of een activiteit op poten te zetten of gewoon een praktische hand toe te steken. Nieuwsgierig? Kijk even op www.virgayes.be! (kp)

Ergens, heel ergens op een strand, een schaduw, lang gerekt. Er was de voorbije weken meer dan genoeg zon aanwezig om dit tafereel te realiseren. En zoals steeds is de schaduw en het origineel niet hetzelfde… Men spreekt vaak over wat wij achterlaten wanneer we ergens gepasseerd zijn. Ze doen dit in termen van voetafdrukken: je ecologische afdruk is zo groot. Maar ook in de vorm van schaduwen: zijn schaduw viel over… Het gaat altijd over indrukken, soms onthoudt men de schaduw langer dan de werkelijkheid. Welke schaduw laten wij achter? Eentje die imponeert? Of eentje die getuigt van Gods liefde? Een wereld van verschil. Wedden dat die laatste het langst onthouden wordt! (kp)

Ergens in een vakantieoord zijn ze er klaar voor… Alles wat nodig is voor een dagje aan strand is er te verkrijgen, in alle kleuren van de regenboog, stuksgewijs, maar ook in de moderne molentjes om in de wind te zetten. Nostalgie ten top! Vakantie, geen zorgen … geen computer om mee te sleuren, geen schoolboeken, de GSM is misschien wat moeilijker om te laten liggen… Alles wordt vervangen door vrije tijd, een emmertje en een schupje voor de kleinen, een frisbee voor de groteren, een bal om even weer met jong gevoel tegen aan te schoppen. Met één enkel doel: het hoofd leeg maken en de batterijen weer op te laden… geniet er van! (kp)

Ergens aan de Belgische kust staat deze kader met zeezicht. De kader is immers leeg, wat je ziet is de realiteit. Zet een paar stappen naar links of rechts, dan zie je de kader niet meer, maar nog steeds dezelfde zee, nog weidser dan je ze door de kader zag… Vandaag kijken we al te vaak of een situatie binnen een kader past. Of we maken de kader zelf, door in te vullen wat past of niet past, welke regels we op een gebeuren toepassen. Het is goed om een figuurlijke kader te hebben, het geeft ons een houvast, zeker in haastige tijden. De vakantie staat voor de deur, tijd om te onthaasten. Misschien gaan we wel naar zee, misschien passeren we elders zo een landschapskader. Geniet van het zicht, in en uit de kader. En bedenk, het leven past eigenlijk niet in een eenzijdige kader. We nodigen je deze vakantie uit om zonder grenzen te kijken … (kp)

Zomaar een stoep waar kinderen met het nodige krijt hun visie op de wereld kalkten. Vrolijke kleuren, netjes binnen de randen van de tegel, zoals ze allicht op school geleerd hebben binnen de lijntjes te kleuren. Maar wel met heldere kleuren en niet één, maar liefst twee regenbogen… Twee regenbogen tegelijk zien, het kan, maar het is zeer zeldzaam. Maar kinderen trekken zich niks aan van zeldzaamheid, van fysica, ze kijken met hun eigen ogen en hun eigen onbevangen perceptie naar de wereld. Ze zien hem graag mooi. Wij volwassen mensen zouden misschien ook een beetje als deze kinderen moeten worden. De wereld door een mooie gekleurde bril zien. Niet alleen zien wat er misloopt, maar ook zien wat er goedloopt en dit dan ook aan elkaar vertellen. Zo maken we misschien wel onze eigen regenboog… (kp)

Zo maar een lukraak gekozen berm die de “maai niet maand” van mei overleefd heeft. De natuur kon haar volle gang gaan en leverde zelfstandig, zonder enige hulp van buitenaf deze gevarieerde bloemenpracht af. Want natuur is niet te stoppen, zaad dat de winter overleefd heeft, ontplooit zich in volle pracht in het voorjaar tot een bont gezelschap aan bloemen, om zo elkaar te ontmoeten in de berm … Het was onlangs in het nieuws, wetenschappers hebben aangetoond dat bloemen met elkaar en de omliggende natuur kunnen communiceren. Haast onzichtbaar met het vrijgeven van stoffen en geuren, waarop de natuur weer antwoord geeft. Het zal in deze berm gezellig babbelen zijn. Soms lijkt het als wij mensen in een bont gezelschap samen zijn, dat er toch stilte heerst. We zijn nogal met onze eigen gedachten bezig. Tot één iemand de stilte doorbreekt, met een vraag, een opmerking… en dan breekt het gesprek los. De sfeer verandert, een beetje verbondenheid ontstaat… We wensen jullie allen veel bonte gesprekken met elkaar toe… (kp)

Ergens op een muur, boven een bankje, staan twee vleugels van een vlinder geschilderd. Je moet maar even op de juiste plek gaan zitten en je kan je deze pracht jezelf toe-eigenen. Even in het idee van de wondere wereld van de vlinder kruipen, vrij de lucht in … Je hoort soms in de reclame hoe de consumptie van een of ander product, je vleugels geeft… in volkswijsheid zegt men soms dat vreugde over iets dat je wil bereiken of bereikt hebt, je vleugels geeft… Je kan sneller vooruit, je vliegt “figuurlijk” over hindernissen, je kan meer! De apostelen kregen op Pinksteren figuurlijk elk hun paar vleugels toegewezen. De Geest in hun hart, gaf hen kracht om Gods liefde aan de mensen te verkondigen. Kunnen wij ook luisteren naar die Geest in ons hart? We krijgen misschien geen echte vleugels, maar met Gods liefde staan we sterker in de wereld! (kp)

Op wandel, een bordje dat de aandacht trekt. Een waarschuwing, ga niet verder of je komt in de problemen. Een bordje dat we vaak in cartoons zien, waar een wonderlijk gebeuren de mensen die vast zijn komen te zitten, redt. Want op eigen kracht kom je er niet uit … De apostelen moeten zich waarschijnlijk net zo gevoeld hebben. Opgesloten in hun verblijf, niet goed wetende wat nu aan te vangen, hebben ze allicht het gevoel gehad dat ze figuurlijk in drijfzand terecht gekomen waren. Maar de Heilige Geest inspireert hen. En plots hebben ze het gevoel naar boven getild te worden, kunnen ze als volleerde leerlingen Zijn boodschap brengen. Niet alleen die Heilige Geest, maar ook hun geloof in de boodschap van Jezus en in zijn figuur hebben hen de nodige “vleugels” gegeven. En wij, hebben we soms ook niet gevoel eerder in drijfzand te ploeteren dan een gebaande weg te gaan? Laten we dan de moed zakken? Of laten we ons ook begeesteren en bevleugelen door die boodschap van Jezus? (kp)

Op wandel door de stad, een doorlopende straat met een muur op het einde. Een duistere steeg krijgt licht, vrolijke kleuren sieren de muur met centraal een zonnebloem… En als je even doorkijkt, dan kan je nog een exgtra dimensie zien. De zonnebloem krijgt water in overvloed, van de brandkraan aan haar voet… Uiteraard met een korrel zout te nemen, maar in een andere dimensie toch wel een mooie gedachte. Donker en somber worden verdreven door kleuren. Kleuren die versterkt worden in onze geachte door het symbool van de zonnebloem. Krachtig, sterk en groots. Een beetje zonnebloem wordt zo groot als een mens. Maar ook een zonnebloem kan niet zonder voeding. En een mens ook niet! Voedsel in letterlijke zin, maar ook in geestelijke zin. We hebben allen onze brandkraan nodig, eentje die de wijsheid van Jezus tot ons brengt? (kp)

Soms moet je eens omhoog kijken om iets te zien, of moet je net naar beneden kijken? De kraanman tussen de wolken heeft er zeker al over gefilosofeerd 😉 In de lessen kunstgeschiedenis kregen we deze termen voor de kiezen. Het kikkerperspectief waarbij de kunstenaar van onderuit naar het tafereel keek. Het vogelperspectief was voorbehouden voor kunstenaars die naar hun onderwerp van bovenuit bekeken. En wij als toekijkers worden ook in deze rol geduwd. Het verhaal? Wel, we kunnen allen naar het zelfde kijken en toch iets anders zien. Daarom moeten we nooit een oordeel op “eerste zicht” klaarhouden. We moeten altijd eens in de huid van een kikker of in de veren van een vogel kruipen, gewoon om alle facetten te zien, de achtergrond te leren inschatten en een gefundeerd oordeel kunnen vellen. Benieuwd of de kraanman daar al over gefilosofeerd heeft 😉 (kp)

Waar men gaat langs Vlaamse wegen, daar komt men Maria tegen, letterlijk. Deze foto komt ergens van een kapel te velde op mijn dagelijkse weg … nadat ik er al een aantal gepasseerd was. Open voor de bezoeker, onderhouden door vrijwilligers die zo een mooie traditie in ere houden. Maria, een sterke vrouw, ze stond niet in de schaduw van Jezus, wel pal achter Jezus, in wat Hij betekende, in wat Hij voor ons nog steeds betekent. Daarom durven we bij Maria om bijstand gaan vragen. Omdat ze ook achter ons, de mensen staat, omdat ze gevoelig is voor onze noden. Omdat moeten we durven bij haar aan te kloppen, geen drempel die zo laag is… (kp)

Ergens in een stad, een grote muurschildering. Een witte achtergrond, een vogel in een rare houding. De artiest achter dit werk vertelt zelf dat het een vredesduif is. Die recht naar beneden valt… Van vredesduiven verwachten we dat ze fier door de lucht vliegen, dat ze mensen naar zich toe trekken, dat ze kalmte en rust brengen. Net daarom is deze muurschildering een ogenopener. De artiest koos voor het tegengestelde. En met de oorlog die nu aan de oostelijke zijde van Europa woedt, vraag je stilaan af of het klassieke beeld van een vredesduif nog opgaat. Besprekingen leiden tot niets, humanitaire corridors worden beschoten, omsingelden worden uitgehongerd, geen sprake van een sprankeltje hoop op vrede. Dit is wat de artiest wilde uitdrukken, maar moeten wij aan deze eerder pessimistische boodschap toegeven? Of blijven hopen op vrede, rechtvaardigheid, dat iets van Jezus boodschap doordringt bij iedereen? Hopelijk mag de artiest dan een nieuwe versie komen schilderen. Dat zou pas goed nieuws zijn!. (kp)