Ieder jaar, op 11 november trekken we met de fanfare naar het kerkhof. Bloemen worden gelegd bij het monument van de plaatselijke held bij de Belgische onafhankelijksheidsstrijd, maar ook bij de graven van de gesneuvelden in de grote oorlogen… Iedere keer klonk het helder en in koor: “nooit meer oorlog”! We keken even op google maps, 2458 kilometer… dat is de afstand tussen het monument en het front in Oekraïne. Getuigen vertellen, de oorlog die daar gestreden wordt, heeft dezelfde kenmerken als in één van die grote oorlogen, soldaten in het veld, alles vernietigende artillerie… Verder van het “nooit meer” kunnen we vandaag niet staan… Leren we het dan nooit? (kp)

Herfstbloemen, die we al snel in onze gedachten verbinden met een kerkhof… hier doorheen een stadsbeeld verspreid, in kleine piramides. Bloemen op een “andere” manier zien… En zo krijgen we toch weer wat kleur. Grauwe dagen verdrijven we graag, regen verbannen we uit onze gedachten, de zon verwelkomen we. De herfst kunnen we niet verbannen, de winter ook niet. Maar we kunnen wel ‘zomers’ blijven denken. Deze bloemen werken daar een stukje aan mee. Kleuren laten ons anders voelen. En eens deze bloemen misschien uitgebloeid zijn, hebben we een beetje geleerd om in kleur te denken, net genoeg om vast te houden tot de komende lente…(kp)

De voorbije week zou je helemaal anders gedacht hebben, maar de natuur is toch in herfstmodus. Bladeren vallen, de pracht van de zomer wordt afgeworpen. Om met zo weinig mogelijk ballast de winter in te gaan… Soms lees je over mensen die net zoals de natuur doen. Kritisch kijken naar waar ze mee bezig zijn, kritisch kijken naar wat ze verzamelen, om vervolgens te kiezen. Te veel ballast meesleuren in het leven kan soms net dat tikkeltje te veel doorwegen op een mens. Je aanpassen aan, je herbronnen, net zoals de natuur doet, is ons voorbereiden op wat komen gaat, om klaar te staan, sterker…(kp)

Een hek met een banier, de stad is trots op het jeugdwerk. Vorige week trokken jongeren in uniform naar school, om te laten zien dat ze trots zijn op hun jeugdbeweging… De jeugdbeweging, als ik er nostalgisch aan terugdenk, dan is het aan een tijd in het leven waar ik veel geleerd heb. Praktische dingen, zoals het terug aannaaien van een losgeraakte knoop van het uniform, het verschil tussen een rauwe en een gekookte aardappel en een handige manier om tot het tweede te komen. Maar ook de samenhang, zorgeloos leren spelen, begrijpen dat de wereld waarin we spelen er eentje is waar we solidair moeten zijn met elkaar. We leerden dat in groep, we dragen dat vandaag nog altijd mee…(kp)

Zo maar ergens een stoep. Je moet je weg banen tussen achteloos achtergelaten fietsen en steps, al dan niet voorzien van een batterij. Hier is nog wat ruimte om te passeren, maar al even vaak moeten we de stoep verlaten en via de rijweg onze tocht verderzetten… Wat verandert de wereld! Waar is de tijd gebleven dat een “grote” fiets nog een kostbaar geschenk was bij een “plechtige communie”? Een kostbaar goed dat we koesterden, dat we gebruikten voor onze verplaatsing, netjes aan het slot legden in een fietsenrek, want het was iets van ons… Vandaag evolueren we naar een wereld waar we niet meer een fiets of een step “bezitten”, maar waar we het “gebruik” van een dergelijk vervoersmiddel kopen. Het gevolg is voorspelbaar. We gebruiken het ding en als we het niet meer nodig hebben, laten we het ter plekke achter, netjes opgeborgen of niet, of we de medemens hinderen of niet… Dat blijkt vandaag niet meer onze zorg te zijn… Is dat wat Jezus ons leerde? Is dat de wereld waar we in willen leven? (kp)

Een muur, aan het begin van een fietstunnel. Je krijgt, als je de tunnel naar de andere kant van de grote weg neemt, altijd het gevoel door een levend landschap te rijden. Iedere keer is het anders, wordt tekening bovenop tekening gezet, getuigen ze vaak niet in een groot optimisme in het leven… En op het einde van de tunnel – we houden vaak van eindes – staat er in dezelfde techniek als de donkere taferelen in de tunnel een groot rood hart geschilderd. Symbolischer kan het niet zijn. Het hart staat er al eventjes, alsof niemand er aan wil raken. Liefde overwint, zelfs de moeilijkheden van alledag, de donkere periodes in het leven. Een tunnel moeten we soms gedwongen nemen, maar voor liefde, naastenliefde kunnen we kiezen… En wij? Wat kiezen wij? (kp)

Een kerk, met een voorplein… Voor de kerk staat een kunstwerk, een glitterbol met ijzeren staven omgevormd tot bloemblaadjes. Grote abstrakte bloemen staan onder de kerktoren te schitteren De schittering zorg ook voor een weerkaatsing. Aan de ene kant wordt de kerktoren gespiegeld, aan de andere kant het leven zoals het is, niets wordt veranderd, tenzij misschien dat links rechts wordt en omgekeerd. Dat is ook het evangelie een beetje, het leven van alledag wordt er gespiegeld, gespiegeld met de kijk van Jezus op het leven. Ook Hij maakt soms – als andere kijk op het joodse samenleven – van links een beetje rechts. Waardoor hij opkomt voor de zwakke mens, voor de mens van goede wil die de kansen niet krijgt, voor mensen die werken aan het rijk Gods… en wij, spiegelen wij? (kp)

Kermis, de eendjes zijn weer in de stad… Uit de kluiten gewassen exemplaren, de verbeelding kan op hol slaan. Deze staat aan de Virga Jessebasiliek. Het ziet er een beetje vreemd uit. Horen eendjes niet geel te zijn? In de natuur is het een gekend principe, sommige diersoorten hebben een bijzondere eigenschap. Ze kunnen hun uitzicht veranderen, zodat ze opgaan in de omgeving. Moeilijk te zien op het eerste zicht, veilig voor de natuurlijke vijand. Deze eend tracht op te gaan in de kerkmuur. Maar we zien nog steeds een eend. Onlangs hoorde ik nog op de radio een interview met iemand die vaak op straat met situaties geconfronteerd werd, waar je de keuze hebt. Opgaan in de omgeving en onopvallend verder lopen. Of net je camouflage afwerpen en tussenkomen in het onrecht dat aan het gebeuren is. Is dit voor ons een moeilijke keuze? (kp)

Er hangt weer kermis in de lucht, zo zeggen ze dat tenminste in Hasselt. De juiste dialectische schrijfwijze vindt u elders in het blad. Een koppel weken veel geglitter in de stad, feestlawaai en geuren. Of er een rad zal zijn? Natuurlijk, wat is een kermis zonder een reuzenrad?

Een wandeling door de velden, op het einde van het oogstseizoen ziet het er helemaal anders uit. Geen grote gewassen meer, wel stoppels die verdorren. Het is een deel van het ritme van het jaar. Eerst kiemen, dan groeien en uiteindelijk oogsten… Het goede nieuws is, dat we na de winter nieuw leven op de velden zullen zien. Een beetje meer regen zal wel welkom zijn, maar er is een zekerheid, het gaan en komen van seizoenen, het gaan en komen van jaarlijkse gebeurtenissen zoals begin september het schooljaar opnieuw start. Misschien is door de vakantie de kennis een beetje verdord, maar we weten, de jeugd zal weer veel leren, groeien en bloeien en telkens dat tikkeltje beter worden, nieuwe talenten ontwikkelen… En anders dan het veld, moeten ze niet geoogst worden, ze zullen hun talenten vanzelf wel ontplooien! (kp)

Ergens een klein dorpskerkje. Echt klein, eenvoudige banken, plaats voor een handvol mensen. In een hete zomer een welkome plaats om – in alle koelte – even stil te worden, even weg te zijn van de wereld… Maar als we opstaan om naar buiten te gaan, viel dit beeld op. Vanuit de koelte en de schaduw worden we uitgenodigd om naar buiten te gaan, de wereld in… Het kontrast kan niet groter zijn… de deuren staan wagenwijd open, het licht wenkt, de wereld wacht op ons. Het maakt nog eens duidelijk, dat twee dingen hand in hand met elkaar gaan… de boodschap van Jezus en onze opdracht om deze in de wereld zichtbaar te maken… (kp)

Ergens in een middeleeuws dorpje staan beelden op de wandelpaden. Ook deze man met een tiener op de schouders… beiden kijken in de dezelfde richting, wel elk in een ander perspectief… We zien vaak bij stoeten of spektakels dat kinderen op de schouders van een ouder getild worden. Om te kunnen zien wat er aan het gebeuren is, om de lengte van het kind te compenseren… Hier is de situatie misschien gelijkaardig, hoewel de jongeman op de schouders niet veel kleiner is dan de dragende man. Is het een ander verhaal? Want het gaat waarschijnlijk niet alleen om een beter zicht wat er plaatselijk gebeurt. De jongeman is duidelijk verder aan het kijken, verder dan het wandelpad. Kijken in de toekomst, maar met behulp van… Want zo horen we vaak, onze kinderen moeten het beter hebben dan onszelf, hun horizont moet verder reiken dan die van ons. Maar die ons, “wij” zijn de basis voor dat verder kijken… (kp)