Ergens in een stad, zomaar in het straatbeeld. Een troosteloze muur, levendig kan je deze nauwelijks noemen. Maar in het midden, een opening, waar helder water tevoorschijn komt. Water, dat symbool staat voor leven geven… Nu is het denkelijk niet aangeraden om hier van te drinken. We zullen het leven geven in dit concreet geval maar reserveren voor de plantjes. Gezondheid staat immers voorop! Maar het gaat om het onverwachte. Een stad associëren we niet met een mogelijke “waterbron”. Soms lijkt het leven moeilijk en kunnen we een waterbron gebruiken, een kracht die ons nieuw leven beloofd. En wie anders dan Jezus belooft ons het nieuwe leven… dan is het misschien niet een kwestie van proeven, maar wel goed luisteren naar de bron met levengevende woorden… (kp)

Een berm, langs de weg, dood hout dat lijkt een weg te zoeken naar nieuw leven. Een bloem, geel, lijkt voorsprong te hebben genomen op de haag, geen zoektocht, wel stralend van leven… We komen uit de veertigdagentijd, een tijd waar we ons van dood hout hebben ontdaan, om een vernieuwd leven te starten. De goede week eindigt ook in dood hout, met Jezus aan het kruis. Maar nieuw leven begint met Pasen, Jezus is verrezen en straalt af tegenover al het doodse van deze wereld. En wij? Kunnen wij het doodse van de wereld voorzien van een sprankeltje hoop? Van een andere, geëngageerde manier van kijken naar het leven, de medemens? Zijn we niet allemaal een beetje Pasen? (kp)

Een plein in de stad, met een beeld. Geen standbeeld van een heroïsch gebeuren, wel een constructie in de vorm van een hart… Niet dat de stad zo liefdeloos is, tenminste dat hopen we toch. Maar zo maar een hart tegenkomen in het straatbeeld waar boodschappende mensen van het ene stadsdeel naar het andere passeren, het doet wenkbrauwen fronsen. Maar hopelijk doet het ook nadenken. Moet liefde niet onze eerste gedachte zijn bij de ontmoeting van de medemens? Moeten we niet steeds het goede zoeken in het elkaar ontmoeten? Gemeend liefdevol zijn, niet toejuigen en met palmen zwaaien op dag één om op dag twee diezelfde mens “den duivel” aan te doen? Neen, laat ons resoluut kiezen voor blijvende liefdevolle ontmoetingen! (kp)

Ergens onderweg op de wandeling, een vogelkastje in een boom wacht op nieuwe bewoners, een koppel dat nieuwe leven wil laten groeien… het is klein, maar voldoende voor de broedtijd, want de wijde wereld is hun woning… Vandaag horen we in het nieuws hoe we momenteel tijdelijke dorpen uit de grond stampen voor nieuwe bewoners die er aan komen. Even krap als de tijdelijke bewoning op deze foto, wel voorzien van minimaal comfort om te overleven. Want de komst is noodgedwongen, vluchtend voor het oorlogsgeweld. En dan is het goed om solidair te zijn. Alleen kunnen we hopen dat het verblijf in de nooddorpen van korte duur is. Niet dat we deze mensen snel weg willen, maar wel omdat dit betekent dat ze terug naar hun eigen thuis kunnen, waar ze misschien opnieuw noodgedwongen in een tijdelijke woning terecht moeten, omdat hun thuis door bommen van de aarde geveegd is. De harde realiteit… ook dat vraagt solidariteit! (kp)

Ergens op een muur, een montage met panelen en een schilderij… temidden van de drukke stad. Het beeld is sprekend, een meisje in het wit ontsnapt aan die stad, een boek gaat haar vooraf in de tocht… Vandaag horen we in het nieuws vaak verhalen van steden. Steden waar mensen willen uit ontsnappen, maar het niet kunnen. Verhalen van oorlogsgeweld, verhalen van honger en middeleeuwse toestanden, verhalen van vandaag, niet eens zo ver weg. Deze schilderij ergens in een stad dichtbij, deed me denken dan die moeilijke situatie van anderen. Alleen, hier spreekt niet het oorlogsgeweld, wel een vleug van vrede, een meisje in het wit, een boek dat evengoed een vredesduif zou kunnen zijn. Maar vrede komt niet met bommen, wel met woorden, met elkaar spreken, over een liefdevolle wereld… laat ons hopen dat woorden het altijd winnen van het geweld… (kp)

Ergens langs de weg, een verkeersbord die fietsers een omleiding meldt. Als we het letterlijk nemen, dan wacht de voorbijkomende fietser enige vorm van acrobatie. Afstappen, je fiets op zijn kop draaien en zo je weg vervolgen. Wees gerust, we hebben niemand deze toeren zien uithalen. Sterker nog, we hebben er meer de omleiding zien negeren dan volgen… En toen kwam het denkwerk… Hadden de mannen van de stad niet het juiste bordje bij en hebben ze maar gewoon inventief geweest? Of werd het doelbewust op zijn kop gedraaid, opdat het zou opvallen en mensen tot nadenken brengen? Want hoe vaak gaan we voorbij aan de alledaagse dingen van de wereld? Hoe vaak veronderstellen we niet het verwachtte? Zouden we het gezien hebben dat deze fiets op zijn kop staat? Wel dat is onze taak in deze vasten, leren kijken, echt de noden zien, van mensen dichtbij, maar ook verderop in de wereld, in solidariteit met de andere. Want er staat in deze wereld teveel op zijn kop! (kp)

Ergens in een stad, een mens die het uitschreeuwt, hoewel het in de straat toevallig stil is, voel je toch de siddering. Het gezicht vertelt veel, het is zeker niet van vreugde. Is het angst? Is het wanhoop? Of een combinatie van beide? Is het een kreet om te ontsnappen, niet aan de muur, maar aan de wereld?… Het lijkt wel zoals de profeten in het oude testament. Ook zij stonden te roepen, vaak in een woestijn van “niet”-horenden, vaak met een boodschap die men niet begreep, soms ook niet wilde begrijpen. Vandaag staan ook wij te roepen voor het onrecht van de oorlog. Zeker nu er één dichter in onze buurt komt, ons leven kan beïnvloeden. En ook nu hebben we het gevoel dat zij die het moeten horen, het niet willen horen. Maar we weten, Jezus was standvastig en de duivel gaf het na een tijdje op. Laten ook wij standvastig zijn in het roepen… (kp)

Een wegversperring, niet midden op de weg, maar aan de rand geplaatst. Het geeft blijk van vrijblijvenheid. Ofwel vervolg je de weg die je van plan was te gaan, ofwel overweeg je de omleiding. Het hek zal er niet van wakker liggen… Met aswoensdag begint de vasten. Een periode van bezinning en reflectie. Een periode waar we naar de profeten luisteren, die vaak aangeven dat de weg die we bewandelen misschien niet de juiste is. Net zoals bij het bord moeten we even stilstaan bij het idee of rechtdoorgaan, de gewone dingen van de dag, wel de juiste keuze is. Misschien moeten we ook eens het alternatief overwegen… (kp)

Soms kunnen er donkere wolken bijeenpakken aan de hemel. De ene keer letterlijk zoals hier op de foto. Of zoals in de stormen van de voorbije week. Soms ook figuurlijk, met de oorlogsdreiging, die bij het lezen van dit onderschrift, nog steeds een dreiging is, of bittere realiteit… In de bijbel lezen we vaak hoe wolken zich samenpakken, maar dat vanachter deze wolken, of vanuit deze wolken de stem van God weerklinkt. Wie dit woord van God hoort, met liefde omarmt, die weet dat hij geliefd en gedragen is… Hopen we ook dat men in de wereld deze stem hoort, maar vooral, laten wij zelf goed luisteren… (kp)

Zomaar ergens een muur. Een mozaïek siert de stad. En het laat veel aan onze verbeelding over. Een snelle wandelaar zou genoegen kunnen nemen met een bloempot. Een aandachtige kijker zou misschien in die bloemen abstracte gezichten kunnen herkennen… Of willen we nog even abstracter gaan? We zien witte, rode, groenige en bruine tegels. Elk apart hebben ze slechts een eenvoudige uitstraling, maar samen vormen ze een kleurrijke figuur, met betekenis. Zo ook in het echte leven. Mensen apart hebben hun uitstraling, maar mensen samen, die hebben een veel krachtigere boodschap. En samen kerk maken, is dat misschien niet het toppunt dat we willen bereiken?(kp)

Een toeganspoort in de stad… Zoals er ontelbaar zijn! Deze heeft een artiest verleid tot een kunstwerk, twee jongeren die in elkaar opgaan… Want dat is een vorm van verliefdheid. Elkaar graag zien, zo graag zien dat je elkaar letterlijk zou opeten… deze twee jongeren hebben elkaar veel te vertellen. Ze verstoppen zich een beetje voor de buitenwereld. Net zoals een kind denkt, als ik ze niet zie, dan zien ze mij ook niet. Ze gaan op in elkaar… de wereld rondom hen mag rustig verder razen, zij hebben tijd! En wij? Maken wij tijd voor die ander? Elke ander, zelfs al hebben we soms het gevoel van geen tijd? (kp)

Ergens in een stad… Een kerktoren, stijgt hoog uit… Net alsof het een antenne is! We zijn vandaag meer dan ooit digitaal verbonden. We vinden het normaal om overal bereik te hebben, tot in de verste puntjes van het land.En daarvoor is ons land bezaaid met antennes, als pieken in de hoogte om ons digitaal leven te faciliteren. Soms lijken het wel de nieuwe totempalen, ze zijn zo normaal dat ze niet meer opvallen. Deze piek van een kerktoren is geen digitale antenne, maar zendt wel iets uit: een boodschap, eentje van het kerkzijn, het kerkmaken en God in ons leven. Mag deze wel opvallen? (kp)