Een berm, langs de weg, dood hout dat lijkt een weg te zoeken naar nieuw leven. Een bloem, geel, lijkt voorsprong te hebben genomen op de haag, geen zoektocht, wel stralend van leven…

We komen uit de veertigdagentijd, een tijd waar we ons van dood hout hebben ontdaan, om een vernieuwd leven te starten. De goede week eindigt ook in dood hout, met Jezus aan het kruis. Maar nieuw leven begint met Pasen, Jezus is verrezen en straalt af tegenover al het doodse van deze wereld. En wij? Kunnen wij het doodse van de wereld voorzien van een sprankeltje hoop? Van een andere, geëngageerde manier van kijken naar het leven, de medemens? Zijn we niet allemaal een beetje Pasen? (kp)