Zomaar doorheen de stad wandelend, een afdruk van natuur tegen een werfhek. De achtegrond waar straks een terras voor komt staan. Om even de realiteit anders te maken voor zij die de stad willen ontvluchten bij het drinken van een koffie…

Tegelijkertijd is het sterk beeld. We willen soms de realiteit niet zien. We hebben een geflatteerd aanzicht nodig om ons goed te voelen. Wat er achter het beeld ligt, is soms minder aangenaam, ruwer in haar realiteit, leeft een medemens in minder comfortabelere omstandigheden. Je mag gerust weten, zonder dat kunstmatig beeld zou je daar op die plek die mensen in nood ook echt zien zitten. In advent worden we opgeroepen om ook mensen in zwakte te zien. Kunnen we zelf voorbij onze zelf opgetrokken schermen met lichtjes kijken? Een helpende hand reiken?(kp)