Een muur, aan het begin van een fietstunnel. Je krijgt, als je de tunnel naar de andere kant van de grote weg neemt, altijd het gevoel door een levend landschap te rijden. Iedere keer is het anders, wordt tekening bovenop tekening gezet, getuigen ze vaak niet in een groot optimisme in het leven…

En op het einde van de tunnel – we houden vaak van eindes – staat er in dezelfde techniek als de donkere taferelen in de tunnel een groot rood hart geschilderd. Symbolischer kan het niet zijn. Het hart staat er al eventjes, alsof niemand er aan wil raken. Liefde overwint, zelfs de moeilijkheden van alledag, de donkere periodes in het leven. Een tunnel moeten we soms gedwongen nemen, maar voor liefde, naastenliefde kunnen we kiezen… En wij? Wat kiezen wij? (kp)