Op wandel, langs de straat, waar we met hekken en hagen een afscheiding maken tussen publiek en privédomein. Een zwart hek, op een stenen muurtje, kleurlozer kan het niet. Tenzij, je er een gele pompon achterlaat…

En die valt uiteraard op… je kan er niet zomaar langs wandelen. Is het gewoon toevallig, een kleurrijke muts die een stukje verloor, behoedzaam door een voorbijganger zichtbaar en veilig op het muurtje gelegd? Roepend, hier ben ik? Of is er een gele pompon gemaakt, om grijze zones in het leven op te fleuren? Waarschijnlijk is de eerste theorie de realistische, maar de tweede theorie de meest te verkiezen. Als we met zijn allen kleine kleurrijke dingen in het leven zetten – een glimlach en een luisterend oor zijn haalbaar voor wie niet met de haaknaald overweg kunnen – doen we dan niet waar Jezus op doelt als hij het rijk Gods aanhaalt? (kp)