Ergens omhoogkijken in een vroegere kerk. Blauwe lijnen kringelen over het overspansel. Onwillekeurig moeten we denken aan onze aardrijkskundelessen van vroeger. De leraar die onze eerste uitleg gaf bij de hoogtekaarten. Hoe verder van elkaar, hoe zachter de glooiing, hoe dichter, hoe steiler de afgrond…

Als je omhoogkijkt in een kerkgebebouw, dan denk je onwillekeurig aan de hemel. Is de hemel een kopie van het leven op aarde? Waar we zeker op tijd en stond met een top te maken hebben, maar ook met dalen… De ene al wat scherper snijdend in ons leven dan de andere… Maar als je wat afstand neemt, dan zie je dat dat dal waar je inzit ook een uitweg heeft… dat je niet altijd langs de steilste kant weer verder moet… Dat in de variatie, er meer dan voldoende toppen zijn! Ook dat is een interpretatie van de hemel…(kp)