Ergens in een stad, een mens die het uitschreeuwt, hoewel het in de straat toevallig stil is, voel je toch de siddering. Het gezicht vertelt veel, het is zeker niet van vreugde. Is het angst? Is het wanhoop? Of een combinatie van beide? Is het een kreet om te ontsnappen, niet aan de muur, maar aan de wereld?…

Het lijkt wel zoals de profeten in het oude testament. Ook zij stonden te roepen, vaak in een woestijn van “niet”-horenden, vaak met een boodschap die men niet begreep, soms ook niet wilde begrijpen. Vandaag staan ook wij te roepen voor het onrecht van de oorlog. Zeker nu er één dichter in onze buurt komt, ons leven kan beïnvloeden. En ook nu hebben we het gevoel dat zij die het moeten horen, het niet willen horen. Maar we weten, Jezus was standvastig en de duivel gaf het na een tijdje op. Laten ook wij standvastig zijn in het roepen… (kp)